Fourth

soundtrack

                Wciąż nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Czuję się jakbym był bohaterem jednego z tych durnych filmów, które na siłę próbują trzymać w napięciu. Całe moje życie wywróciło się do góry nogami, a zadecydował o tym jeden jedyny incydent… Naprawdę, już wolałbym umrzeć w tej katastrofie, niż teraz znosić to wszystko. Ta bezsilność… To boli. Powiedziałbym, że z dnia na dzień coraz bardziej.

                Zaparłem się dłońmi o krawędź umywalki w łazience. Wpierw wpatrywałem się w swoje ręce, skutecznie próbując zapomnieć o lekkim bólu prawego ramienia, która po wypadku była złamana. Przez miesiąc jednak zdążyła się już zrosnąć – nie była to poważna kontuzja. Wreszcie pozbyłem się też uciążliwego gipsu, więc teraz odczuwałem lekkie swędzenie w tych okolicach. Uniosłem wzrok wyżej, na lustro, dokładnie przypatrując się swojej twarzy. Po zadrapaniach zostały już tylko różowawe smugi, siniaki zaś pomału zanikały. Nie przejmowałem się tym, że wyglądam źle, jakbym się z kimś pobił, czy coś w tym stylu. Znałem prawdę. Wiem, jak było.

                Przesunąłem opuszkiem palca wskazującego po wypukłej bliźnie ciągnącej się od brody, kawałek poprzez linię szczęki, kończącej się z boku szyi, w okolicach, gdzie zaczyna się wystająca kość obojczykowa. Tego znamienia nienawidziłem. Przypominało mi o tym wszystkim, co się wydarzyło. O tym, co dzieje się z Luhanem i także o tym, że ja wyszedłem z tego niemalże bez szwanku, nie licząc strat w psychice. Zacisnąłem mocno zęby, próbując uśpić kumulujące się we mnie emocje. Czułem się taki słaby, jakby ktoś pozbawił mnie połowy duszy.

                Zwinąłem dłonie w pięści, oderwawszy je wpierw od umywalki, po czym odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z pomieszczenia. Miałem zamiar od razu udać się do pokoju; stawałem się chyba jakiś aspołeczny, nie miałem ochoty rozmawiać z kimkolwiek, szczególnie po ostatniej rozmowie z Lulu. W ogóle mogę go jeszcze tak nazywać…? Z cichym westchnieniem poszedłem w stronę sypialni, mając myśli zajęte jedną, konkretną osobą i wzrok wbity w podłogę. Po chwili poczułem, jak ktoś przytrzymuje mnie za ramiona, a potem kładzie dłoń ma moim czole.

                - Sehun… - Usłyszałem głos mamy i w tym też momencie podniosłem głowę, posyłając w jej stronę zbolałe spojrzenie. – Nie siedź cały czas w domu. Są wakacje.

                - Daj spokój… - mruknąłem, usilnie starając się nie uciec gdzieś wzorkiem albo w ogóle uciec z jej ramion. Doskonale wiedziałem, co chciała mi powiedzieć, przekazać: żebym sobie darował to wszystko.

                - Hunnie, no idź – ponowiła swoje przekonywania, ale ja tylko mocniej zacisnąłem zęby. Hunnie, Hunnie. Wspomnienia znowu wróciły; on tak do mnie mówił… Wyszarpnąłem się z jej uścisku chyba zbyt gwałtownie, widziałem w jej oczach urazę. Lecz nie mogłem mieć jej tego za złe, przecież chciała tylko dobrze dla mnie. Gdzieś podświadomie wiedziałem, że miała rację i powinienem się jej posłuchać. W końcu rodzice wiedzą najlepiej… Tylko dlaczego tego nie potrafiłem uczynić? Pomógłbym i sobie, i im, bo przecież każdy teraz musiał mnie znosić.

                Wyrzuty sumienia i żal nie chciały opuścić mnie ani na krok.

                - Przepraszam – powiedziałem na wydechu, po czym krótko ucałowałem jej policzek. – Ale proszę, nie zmuszaj mnie.

                Westchnęła ciężko, kręcąc głową, ale odsunęła się w bok i ruszyła do kuchni, zrezygnowana. Widząc, że dała mi na dzisiaj spokój, uchyliłem drzwi od swojego pokoju i wśliznąłem się do środka. Niemalże od razu zasiadłem do laptopa, czyli do przedmiotu, z którym ostatnio właściwie wcale się nie rozstawałem.

                Kompletnie nie potrafiłem skupić się na oglądanym filmie. Ciągle na myśl przychodziły mi zdarzenia z minionego miesiąca, nasze rozmowy, reakcje… Zastanawiałem się, czy nie reagowałem za ostro. Chociażby wtedy, w jego domu. Przecież nie był niczemu winien, na pewno tego nie chciał. Kto pragnąłby stracić pamięć? Uświadomiłem sobie, że właściwie ani razu nie starałem się postawić na jego miejscu, nie myślałem nad tym, jak się czuje, tylko starałem się na siłę przywrócić mu pamięć. Ma mi to za złe? Przepraszam Lulu, gdziekolwiek teraz twoje wspomnienia są. Chyba powinienem o nim zapomnieć, założyć, że mój Luhan już nie istnieje…

                Nie!

                Przecież tego nie chcę. Nie mogę tak po prostu zniknąć z jego życia. Nie da się go wymazać z pamięci tak, jak jemu to się przytrafiło. Tylko co mam, do cholery, zrobić?

                Z trzaskiem zamknąłem klapę laptopa, po czym ująłem twarz w obie ręce. Chciałem płakać, ale już nie potrafiłem. Łzy uparcie nie miały zamiaru spłynąć po moich policzkach, mnie tym samym skazując na katorgę. Wolałbym ryczeć, ryczeć jak dziecko, dać upust uczuciom. Dusiłem się tutaj, choć sam się na to skazałem. Chyba staję się hipokrytą.

                Podskoczyłem na fotelu, kiedy drzwi zaskrzypiały lekko i otworzyły się na oścież. Po chwili zza drzwi wynurzyła się ciemna czupryna, a zaraz potem głowa i cała postura Jongina. Spoglądał na mnie krytycznie, jak to już miał w zwyczaju. Teraz jeszcze jego oczy wyglądały tak, jakby ciskały we mnie małe pioruny. Był zły. Ja też byłem zły – prosiłem mamę, by nikogo nie wpuszczała. Dziękuję, mamo.

                - Kurwa mać, Sehun – warknął, zaplatając ramiona na klatce piersiowej. Skrzywiłem się.

                - Nie przeklinaj mi tu – syknąłem, będąc coraz to bardziej wkurzony ma swoją rodzicielkę za złamanie danej mi obietnicy. Chyba nie bez powodu chciałem być sam. A Kai jedynie sprawi, ze zapanuje tutaj istny chaos i zgorszenie. A postanowił zacząć właśnie teraz.

                - Będę, bo mnie denerwujesz – powiedział już nieco mniej ostro. Podszedł bliżej i oparł się o moje biurko. – Zachowujesz się jak dzieciak. Albo jak kobieta w ciąży. Myślałem, że do jednego, jak i drugiego jest ci daleko. Myliłem się?

                - Najwidoczniej – odparłem niechętnie, stając się coraz bardziej zdenerwowany i zirytowany jego obecnością. Odwróciłem od niego wzrok, wbijając go w ścianę przed sobą i opierając plecy o oparcie fotela. Chłopak po chwili ujął mnie za podbródek i mocno go uniósł, tym samym zmuszając, bym to na nim zawiesił spojrzenie ciemnych oczu.

                - Swoją mamę możesz tak zbywać, ale mnie już niekoniecznie.

                - Nie mógłbyś mnie raz w życiu zrozumieć? – krzyknąłem, wyswobadzając się z jego uścisku. Kai uniósł wysoko brwi i ściągnął usta.

                - Rozumiem cię. Może ani ty, ani Luhan nie zauważyliście jeszcze, że też mam uczucia. – Spojrzałem na niego badawczo, czy mówi to dlatego, że go uraziłem (co niemalże graniczyło z cudem), czy chce we mnie po prostu wzbudzić poczucie winy (którego i tak miałem już całą masę). Wydawał się szczery. Jakby mi współczuł. – Może nie potrafię postawić się na twoim miejscu, bo nigdy czegoś mnie takiego nie spotkało, nawet nigdy się nie zakochałem, ale chyba mogę sobie wyobrazić, co możesz czuć, prawda?

                Patrzył na mnie zupełnie łagodnie, co trochę kontrastowało z jego oskarżycielskim tonem głosu. Wypuściłem ze świstem powietrze, nie mogąc wymyślić żadnej ciętej odpowiedzi. Poddałem się.

                - No prawda – burknąłem niechętnie, a on ułożył swoją dłoń na moim ramieniu.

                - Po prostu weź się w garść i nie naśladuj przedszkolaka, bo tylko źle na tym wychodzisz – powiedział i uśmiechnął się lekko do mnie, klepiąc po barku.

                - Staram się, Kai, ale to cholernie trudne – mruknąłem, wstając z siedziska. – Już nawet nie potrafię płakać, żeby to z siebie wyrzucić.

                - I dobrze, nie będziesz mi się tu mazał – rzekł lekko Jongin i zmierzwił mi włosy tak, że teraz pewnie każdy kosmyk znajdował się nie na swoim miejscu. – Znajdziemy inny sposób.

                - Niby jaki? – Uniosłem pytająco brew. Naprawdę nie byłem w stanie nic wymyślić.

                - Przyjechałem motorem – powiedział i udał się do mojej szafy, z której po chwili wygrzebał ciemną bluzę. Wrócił się do mnie, rzucając mi ją po drodze.

                - Mam prowadzić? Chcesz, żebym nas zabił? – Złapałem ubranie. – Albo też pozbawił pamięci?

                - Skądże znowu, nie pozwoliłbym ci na to. – Spojrzał na mnie jak na głupka. No tak. On i jego wielka miłość do swojej maszyny. Wywróciłem teatralnie oczyma i kiwnąłem głową na znak, że się zgadzam. W sumie – co mi szkodzi? Bardziej się chyba nie pogrążę.

                Kai wykrzywił wargi w uśmiechu, po czym odwrócił się i wyszedł z pokoju, pewnie powiadomić moją rodzicielkę, że wychodzimy. Niedługo potem czekałem siedząc już, aż chłopak uruchomi silnik i odjedziemy gdzieś, pewnie daleko stąd. Ułożyłem dłonie po obu jego bokach i po chwili poczułem lekkie szarpnięcie, kiedy ruszyliśmy.

                Właściwie mało mnie obchodzimy dokąd zmierzamy. Podświadomie chciałem stamtąd zwiać, nie myśleć o tym wszystkim, co przecież sprawiało mi taką przykrość. Droga ciągnęła się przed nami, prosta, równa, długa. Ani trochę nie przypominała mojego obecnego życia. Bo na pewno nie było proste.

                Jechaliśmy wzdłuż rzeki Han, na obrzeżach miasta, czyli tam, gdzie niewiele ludzi lubi chodzić. Chyba że po to, by pobyć wyłącznie ze samym sobą. Powietrze szumiało mi w uszach i czasem utrudniało oddychanie, gdyż jechałem bez kasku. Ciekawe, czy jakbyśmy teraz mieli wypadek i bym zginął, Luhan by coś poczuł. Byłby smutny? Z powodu śmierci obcego człowieka, który jednak kocha go bardziej niż samego siebie?

                Przełknąłem ślinę, mocniej zapierając się nogami po bokach motoru. Powoli podniosłem się z siedziska, zaciskając palce na ramionach Kai’a. Przyśpieszył, czy tylko mi się wydawało? Uniosłem głowę wysoko, zadzierając brodę ku górze i ku błękitnemu niebu. Nawet nie zorientowałem się, kiedy z mojego gardła wydostał się głośny, przeszywający i długi krzyk. Taki, przez który mogłem spokojnie zedrzeć sobie przełyk. Razem z tym wrzaskiem opuściła mnie znaczna część tych wszystkich emocji, które zalegały mi na sercu. Stałem się lekki, zupełnie jak piórko, które bez większego wysiłku wiatr może ponieść.

                Opadłem ciężko z powrotem na siedzenie, oddychając głęboko na tyle, na ile pozwalała mi jazda. Oplotłem ramiona wokół talii mojego przyjaciela, po czym oparłem czoło o jego plecy, zwyczajnie się przytulając. Czułem, jak lekko odchyla się w moją stronę i wtedy właśnie byłem mu bardzo wdzięczny, że nie poddał się i wyciągnął mnie z domu. Westchnąłem głęboko. Może nie wszystko stracone…?

                Łzy popłynęły wreszcie, mimo iż wiatr i tak od razu je wysuszył.

* * *

                Próbowałem różnych sposobów, by Luhan odzyskał chociaż część wspomnień. Niestety – nic z tego nie wynikało. Żadnej poprawy, może czasem tylko kilka przebłysków, które jednak ani trochę nie miały wspólnego ze mną, czy chociażby z wyjazdem do Indii. To miały być nasze najlepsze wakacje. I były! Naprawdę szkoda, że ich nie pamięta.

                Tego wieczoru poszedłem właśnie do niego. Wakacje powoli się już kończyły, więc słońce zachodziło coraz prędzej, dlatego też o godzinie dwudziestej pomarańczowo-złote refleksy padały na jego dom i pobliskie budynki. Dobrze znałem tą okolicę, przecież byłem tutaj tak dużo razy. Praktycznie każdy mnie znał. Dzięki rodzicom Luhana i ich tolerancji, już nikt nie wytykał mnie palcami z myślą „to ten gej”. Może to tylko i wyłącznie ze względu na nich, acz mimo wszystko czułem się o wiele swobodniej niż na początku naszej znajomości. Teraz w sumie też z nim… nie byłem. Nikt nie miał prawa się przyczepić o cokolwiek. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek byłbym w stanie sobie jeszcze kogoś znaleźć, jeżeli tą osobą nie będzie Lulu. Ta myśl była zawsze taka abstrakcyjna.

                - Dzień dobry, Hunnie. – Przywitała mnie starsza, ale wciąż radosna twarz pani Xiao. Od czasu tego wypadku miałem wrażenie, że patrzy na mnie z takim… współczuciem w oczach. To spojrzenie trochę mi ciążyło, ale nie miałem jej tego za złe. Była chyba najmilszym człowiekiem, jakiegokolwiek poznałem w swoim osiemnastoletnim życiu.

                - Dzień dobry, pani – odpowiedziałem jej również, uśmiechając się lekko. Wpuściła mnie do środka, lecz wcześniej wzięła mnie w objęcia i przytuliła mocno do siebie. Westchnąłem cicho, odwzajemniając uścisk. Przynajmniej to się nie zmieniło.

                - Luhan jest u siebie, zaraz wam coś przyniosę do picia – dopowiedziała jeszcze, po czym lekko popchnęła mnie w stronę wymienionego wcześniej pomieszczenia. Byłem zdenerwowany jak za każdym razem ostatnio, gdy mam się z nim spotkać. I rozmawiać. Ciągle muszę się pilnować, by nie powiedzieć czegoś, co może go urazić lub zirytować. No tak, musi czuć się okropnie, kiedy mówię o czymś i co na sto procent się wydarzyło, ale on nie ma o tym pojęcia. Po chwili namysłu nacisnąłem klamkę od jego sypialni i wszedłem do środka. Chłopak leżał w łóżku, zakopany w pościeli. Jedynie jego złota czupryna odznaczała się na granatowej kołdrze. Podszedłem bliżej, po czym usiadłem na materacu, odgarniając z jego czoła zagubiony kosmyk.

                - Mhhhh – mruknął i odwrócił się twarzą w moją stronę. Wpierw chyba zdziwił się moją obecnością, ale potem podniósł się do pozycji siedzącej, spoglądając na mnie. Za nim nie mogłem rozszyfrować wyrazu jego twarzy.

                - Przepraszam za spóźnienie, Lulu – powiedziałem, na co uśmiechnął się delikatnie i lekko pokręcił głową.

                - W porządku. Czekałem – odparł. Spoglądałem na niego badawczo. – Musimy porozmawiać.

                Wolno pokiwałem głową, spodziewając się wszystkiego, co możliwe, choć z drugiej strony nie miałem zielnego pojęcia, co takiego chce mi powiedzieć. Wydawał się być poważny. I jakby bił się z własnymi myślami. To nie wróżyło nic dobrego.

                - Bo myślałem ostatnio… - zaczął cicho, spuszczając wzrok na swoje splecione dłonie. Musiałem się mocno skupić, by zrozumieć, co mówi. – To mnie męczy.

                Zamrugałem intensywnie oczyma, wpatrując się w niego. Chyba właśnie miało nastąpić to, czego tak cholernie bałem się przez cały czas. Zacisnąłem dłonie w pięści, nie odzywając się.

                - Chcesz, żebym wszystko sobie przypomniał i dalej był z tobą, prawda? – spytał ostrożnie, a ja potwierdziłem kiwnięciem głowy. – Sehun… - Westchnął ciężko.

                - Po prostu to powiedz. – Usłyszałem swój własny głos.

                - Oczekujesz ode mnie zbyt wiele. Luhan „przed wypadkiem” na pewno bardzo cię kochał, dalej czuję przyspieszone bicie serca, kiedy cię widzę. – Podniósł na mnie swój smutny wzrok ciemnych oczu, którym przyglądałem się jak oczarowany. – Ale teraz nie czuję nic więcej prócz przyjaźni… Przepraszam. Wiem, ze bardzo ci na tym zależało, dlatego wolałem powiedzieć ci od razu, niż dawać… nadzieję…

                Westchnąłem drżąco, czując, że powieki zaczynają mnie uciążliwie piec. Czyli to miało się skończyć? Lata związku. Te wszystkie chwile, które razem przeżyliśmy. Mają zniknąć, tak? Uniosłem dłonie do twarzy i schowałem ją w nich.

                - Sehun, przepraszam – powtórzył i po chwili zbliżył się do mnie, przytulając mocno.

                Zabolało. Nawet mocno.

                - To nie twoja wina… - Westchnąłem i trochę silniej objąłem go w pasie. – Tylko co ja teraz zrobię?

Odsunął się ode mnie na kilka centymetrów, by spojrzeć na moją wykrzywioną twarz. Uśmiechnął się blado, po czym powoli, delikatnie cmoknął mnie w usta.

                - Możesz na mnie liczyć – dodał.

                Nie… nie powinien tego robić.

* * *

                Czułeś się kiedyś, jakby ktoś wyrwał ci serce i rzucił nim o ścianę? Albo ukradł je i zamknął w klatce na dziesięć spustów z obietnicą, że nim się zaopiekuje, uchroni od zła tego świata? Ja czułem. Właśnie teraz. I jak wcześniej myślałem, że czułem się źle, tak teraz, po miażdżących słowach Luhana, dopiero całkiem poznałem definicję słowa „ból”. Nie z zeszytów i encyklopedii. Nie z książek, czy opowiadań. Poznałem na własnej skórze.

                Czasem pojawia się moment, kiedy każdy inny ból jest lepszy od tego psychicznego, którym umysł jest wręcz przesiąknięty. To nic, że to zupełnie złudne uczucie, chwilowe, po którym wszystko jest jeszcze gorsze, szare, wyblakłe, niż wcześniej było.

                Siedziałem w swoim domu, na strychu. Opierałem się plecami o chłodną ścianę, która jako jedyna dawała mi trochę zimna w tym parnym pomieszczeniu. Wirowało mi w głowie od dusznego powietrza. Powieki same chciały się zasklepić. Sens życia gdzieś się zgubił, zabłądził. Zapomniał o mnie i odrzucił.

                Zdecydowanie panikowałem. Może przesadzałem, ale nie mogłem tego uniknąć. Od jakiegoś czasu była ze mnie okropna emocjonalna papka. Nie byłem z siebie dumny. Zaniedbywałem wszystkich i swoje obowiązki również. Nawet nie zauważyłem, kiedy się pogrążyłem.

                Przytknąłem papierosa mentolowego do usta i zaciągnąłem się mocno, już nawet nie kaszląc. Płuca jakby przyzwyczaiły się do nikotynowego dymu, rzadko się sprzeciwiały. Ostatnio paliłem niemalże w każdej wolnej chwili. Gdy nie miałem czego się uczepić – paliłem. Przejechałem językiem po spierzchniętych wargach, odchylając do tyłu głowę. Czoło dziwnie mi pulsowało, byłem otumaniony. Prawie jakbym się naćpał, a przecież wcale tak nie było.

                Sunąłem dłonią po zakurzonej podłodze, aż nie poczułem pod opuszkami palców czegoś metalowego i drobnego. Kątem oka spojrzałem na ów przedmiot i uśmiechnąłem się krzywo.

                Wziąłem do ręki drobną żyletkę, która teraz ładnie połyskiwała w żółtych promieniach popołudniowego słońca nieśmiało przedostającego się przez nisko osadzone okna. Oglądałem ją uważnie z każdej strony, chcąc zapamiętać każdy szczegół. Nie robiłem tego nigdy przedtem, ale nie odczuwałem strachu.

                Wolną ręką podwinąłem nogawkę krótkich, luźnych spodenek, odsłaniając lekko opalone udo. Obróciłem żyletkę ostrzem do skóry, przykładając ją bliżej. Powoli, by poczuć jak najlepiej, tknąłem ostrzem nogę, patrząc, jak w wyniku tego powstaje szkarłatna kreska. Wtedy otrzeźwiałem.

                Luhan by tego nie chciał, prawda?

                Na pewno nie. Nie pragnąłby, bym się oszpecił z jego powodu. Zacisnąłem mocno zęby i odrzuciłem w bok niewielki, ostry przedmiocik, czując jedynie złość do siebie samego. Rana lekko piekła… To miał być ten zastępczy ból?

                I tak nie równał się z obecnym.

                - Muszę dać spokój – mruknąłem sam do siebie, w czasie gdy ściągałem nogawkę w dół. Pozwoliłem krwi lekko łaskotać moje udo. – Muszę zapomnieć. I ułożyć swoje życie. Muszę jakoś funkcjonować.

                Przydzielałem sobie coraz więcej „zadań do wykonania”. Miałem wrażenie, ze żegnam się z czymś bezpowrotnie. Wciąż czułem smutek, acz jednocześnie wiedziałem, że dobrze czynię. Wszystko musi się ułożyć. Całe życie przede mną, nie mogę się tak po prostu poddać…

                Luhan by tego nie chciał.

* * *

                Od tamtych wydarzeń minął już rok, a były to chyba najcięższe dwanaście miesięcy, jakie musiałem przeżyć. Chociaż w sumie niepełne dwanaście miesięcy – trochę mniej. To była ostatnia klasa w szkole, po tych wakacjach miałem iść na studia. Niby zacząć wszystko od początku. Każdy mi mówił, że zmiana otoczenia dobrze mi zrobi i że wreszcie zapomnę.

                Bo prawdę wyjawiając – nie zdołałem wymazać z pamięci Xiao Luhana, choć zniknął ten doskwierający żal. Można by rzec, że się… wyzwoliłem? To brzmi tak oficjalnie.

                Czuję się dobrze, lecz nadal nie potrafię sobie nikogo znaleźć. Ciekawe, ile taki stan potrwa… I czy kiedykolwiek będę umiał przełamać tę niewidzialną barierę, którą sam stworzyłem. Tylko istotne pytanie: od kogo chcę się odgrodzić? Od samego siebie?

                Lulu powiedział wtedy, że zawsze mogę na niego liczyć – mimo wszystko. Zdawałem sobie z tego sprawę, ale wolałem jednak nie obarczać go swoimi sprawami. Myślałem, ze jak urwę z nim kontakt, to poczuję się lepiej… No niestety. To nie tak działa, praktycznie było mi jeszcze gorzej. W rezultacie nie rozmawiamy w ogóle, a ostatni raz widziałem go jakieś dziewięć miesięcy temu. Naprawdę nie wiem, co się u niego teraz dzieje. Może kogoś ma? To byłoby bardzo możliwe, jest przecież wspaniałą osobą.

                W sumie właśnie przez ten rok uświadomiłem sobie, ze byłem naprawdę nieznośną osobą. Luhan zaś miał anielską cierpliwość do mnie, choć w tym aniołku też czaiła się ta „zła strona”, którą to niekiedy na mnie wypróbowywał.

                Chyba osiągnąłem to, czego chciałem, prawda? Zostały mi same dobre wspomnienia; nie złoszczę się na niego o nic. Gdy o nim myślę, mam uśmiech na ustach. Nauczył mnie wielu rzeczy i chyba też trochę zmiękczył… Ale w tym dobrym sensie. Nawet Kai zaczął się „nawracać”. W sumie relacje z Jonginem jeszcze nigdy nie były takie mocne jak teraz. Bardzo pomógł mi rok temu i będę mu za to wdzięczny prawdopodobnie do końca życia.

                Brzmi jak koniec historii, co?

                Też tak myślałem. Chciałem, by wreszcie wszystkie rzeczy dotyczące Luhana spływały po mnie. Bo było to zwyczajnie męczące; kto chciałby wciąż i wciąż żyć przeszłością? Byłem już o krok od tego. Nawet wiedziałem, gdzie pójdę na studia i co chciałbym robić w przyszłości. Tworzyłem już jakieś wizje nowego życia. Mama mówiła, że po prostu wydoroślałem. Jeżeli tak wygląda dorosłość, to nie widzę sensu, dlaczego kiedyś tak bardzo chciałem być dojrzały. Beznadzieja.

                Właśnie robiłem porządki i powoli zaczynałem się pakować, by wziąć wszystkie potrzebne rzeczy do mojego przyszłego akademika. Zacząłem robić takie podobne listy, jakie pisał często Lulu. Trzeba przyznać, ze bardzo się przydawały. Wreszcie miałem stuprocentową pewność, że niczego nie zapomnę.

                Przeszukiwałem jedną z szufladek, chcąc znaleźć zapasowe klucze do domu i oddać je rodzicom. W międzyczasie odszukałem mnóstwo innych rzeczy, jak to już bywało podczas sprzątania, ale w końcu mi się udało. Już miałem zamykać szufladę z powrotem, kiedy przed oczyma mignął mi czerwony materiał. Wyciągnąłem dłoń w jego stronę i chwyciłem za szkarłat, który okazał się być… bransoletką.

                Niemalże zakrztusiłem się wdychanym powietrzem, w czasie gdy uświadomiłem sobie, co trzymam w dłoni. Wspomnienia, które usilnie chciałem oddalić od siebie, które najbardziej raniły – wróciły. Chwyciłem za oba końce bransoletki i rozciągnąłem, przyglądając się jej uważnie. „Nigdy cię nie zostawię”. Tak brzmiały jego słowa. Naprawdę w nie wierzyłem.

                Uśmiechnąłem się blado do karmazynowego materiału, po czym z powrotem zawiązałem sobie na nadgarstku. Śmieszne, nie spodziewałem się, że kiedykolwiek znowu ją założę. Ciekawe, czy on też jeszcze gdzieś swoją ma…

                Hej, a te bransoletki nie miały jakiejś mocy?

~***~

Uh, napisane. :D Przepraaszam za lekkie spóźnienie z notką, ale byłam trochę zabiegana przez szkołę. Tak, kocham nauczycieli, którzy uważają, że nie mam własnego życia (i bloga) i że niby mogę uczyć się całymi dniami. -,- Kolejny rozdział będzie Uszati, oczywiście. Zapraszam do komentowania~
Swoją drogą - kocham czytać Wasze domysły w komentarzach, to chyba najprzyjemniejsza część blogowania... :)