Third

soundtrack

 Pamiętam krzyki. Były przeraźliwe, głośne, błagające o pomoc, ale nikt ich nie słyszał, zupełnie, jakby wszyscy byli głusi, obojętni na ludzkie cierpienie. Ja również nie chciałem ich słyszeć. Pragnąłem jak najszybciej zakryć uszy i uciec z dala od źródła hałasu, a później jedynie zapomnieć. Nie prosiłem przecież o tak wiele.  

Pamiętam również wąską smugę jaskrawego światła, przeszywającego na wskroś niewielkie pomieszczenie i silne ramiona, oplatające moje ciało. Czułem się w nich niezwykle bezpiecznie.

To wszystko, co byłem w stanie odtworzyć w swojej pamięci oraz kilka innych zdarzeń, które widziałem jakby przez mgłę. Raz była to jakaś starsza kobieta, która uśmiechała się do mnie ciepło i wręczała jakąś książkę, innym razem wielki tort czekoladowy z trzynastoma świeczkami. Dookoła niego stali ludzie w śmiesznych, spiczastych kapelusikach na głowie, którzy teraz byli mi obcy, nic nieznaczący. Uśmiechali się ciepło w moją stronę, jednak nie miałem pojęcia, kim oni byli. Wspomnień zatrzymałem zaledwie kilka, ale po głębszym zastanowieniu doszedłem do wniosku, że są całkowicie niepotrzebne, skoro nie mogłem rozpoznać ani jednej osoby, która przewinęła mi się przez myśl.

Ciemność panowała tak długo, że po jakimś czasie przestałem liczyć dni i czekać na moment, aż w końcu otworzę oczy. Nienawidziłem takiego stanu bezczynności. Pragnąłem wyrwać się z tej niemocy, ale nie mogłem. Jakaś niesamowita siła trzymała mnie mocno w swoich ryzach, torturując mnie. W środku krzyczałem, ale nikt mnie nie słyszał, krwawiłem, ale nikt nie mógł tego dostrzec, płakałem, jednak moje łzy były niewidoczne. Stałem się bezużyteczny, niepotrzebny; ta myśl sprawiała, że miałem ochotę po prostu zniknąć, byleby przestać istnieć. Nudziłem się, nie wytrzymywałem w tej nicości. Przytłaczała mnie.

Któregoś dnia jednak usłyszałem głos. Był lekko niewyraźny i cichy, jakby osoba mówiąca siedziała naprawdę daleko, ale mimo to byłem w stanie zrozumieć większość słów. Nie wiedziałem, czy były kierowane akurat do mnie, ale stały się się jakąś odskocznią od rutyny.

- Nie zostawiaj mnie – powiedział, jednak ja nie wykonałem żadnego ruchu, zupełnie, jakbym był posągiem. - Pamiętasz, co mówiłem ci, gdy byliśmy w Bombaju? - zapytał, zupełnie jakby oczekiwał odpowiedzi. - Nie mów, że zapomniałeś. - Zaśmiał się, jednak jego śmiech był smutny. - Powiedziałem wtedy, że mam jeden cel. - Zatrzymał się na chwilę, ujmując w swoją dłoń moją. Ten dotyk był znajomy, jednak nadal nie wiedziałem, do kogo należał. - Obiecałem sobie, że nigdy nie dam ci odejść, a ty odparłeś, że nigdzie się nie wybierasz, więc dlaczego mnie okłamałeś? - krzyknął, nie puszczając mojej dłoni. - Też zawiodłem, przepraszam.

Ostatnie słowa było mi naprawdę ciężko usłyszeć. Były ciche, a jego szloch nieco je zniekształcał. Po tym dniu oraz przez kilka następnych nie usłyszałem nic, prócz uciążliwego pikania.

Przez ten jeden moment zdążyłem pokochać ten głos. Był melodyjny i ciepły, chciałem go słuchać godzinami, lecz taką okazję miałem tylko raz za czasu.

 - Chciałbym zamienić się z tobą miejscem – powiedział pewnego dnia. - Boję się, że już się nie obudzisz, a tak bardzo chcę zobaczyć te twoje śliczne oczy – mruknął, a ja znów poczułem ciepły dotyk na swojej ręce, którą nawet nie byłem w stanie poruszyć. - Wszyscy się o ciebie martwią. Rozmawiałem z twoją mamą. Załamała się, wiesz? Twój tata stara się jej pomóc, ale jest coraz gorzej, więc proszę, zrób to dla niej, dla mnie... Po prostu obudź się.

Chciałem wykonać jego polecenie, ale było to trudniejsze niż myślałem. Powieki były za ciężkie, a ja zbyt słaby.

- Zginęło naprawdę dużo ludzi – stwierdził, milknąc na chwilę. - Chyba nie chcesz do nich dołączyć, prawda? - Jego głos jakby łamał się, przestawał być melodyjny i ciepły. Zatęskniłem za wcześniejszym spokojem. - Wszyscy na ciebie czekają.

 Byłem zły na siebie, że nie mogę zrobić praktycznie nic, ale wiedziałem, że to jeszcze nie czas. W pewien sposób pogodziłem się z myślą, że prawdopodobnie nigdy nie obudzę się lub może się to stać daleko w przyszłości. Chciałem tylko, żeby głos, który motywował mnie do uniesienia powiek nigdy nie zniknął.  

 - Tęsknię, wiesz? - powiedział ostatniego dnia, więcej nie usłyszałem tego głosu. - Nie wytrzymuję. To doprowadza mnie do szaleństwa – warknął, podciągając nosem. - Tracę jakąkolwiek nadzieję, że wreszcie się uda i wszystko będzie po staremu. Ale to niemożliwe, prawda? Bo wciąż tkwisz w tym cholernym śnie, zostawiłeś mnie samego. Nie mogę tak dłużej, dlatego proszę, otwórz oczy. Poczekam, ale ten czas mnie wykańcza – dodał po chwili, a ja poczułem kilka kropel wody, zapewne jego łez na swoim policzku, oraz przyjemny powiew powietrza, które otuliło moją twarz. Później jednak wszystko zniknęło i na nowo było tak jak wcześniej, czyli ta okropna pustka.

 Najgorszym jednak było to, że sam nie wiedziałem, kim tak naprawdę jestem. Próbowałem usilnie przypomnieć sobie swoje imię, jednak mimo moich wszelkich starań, nie byłem wstanie powiedzieć jak się nazywam. Odpuściłem w końcu, bo wiedziałem, że to nic nie da, nie poradzę sobie sam.  

 Ta pustka trwała długo, ale nie mam pojęcia ile dokładnie. Później natomiast stało się to, czego tak bardzo wyczekiwałem. Po kolejnej próbie otworzenia oczu, wreszcie się udało. Zawsze moje starania kończyły się klęską. Kiedyś powieki były ciężkie i stawiały opór, ale teraz miałem wrażenie, że ten okropny ciężar zniknął. 

 Pierwsze co zobaczyłem po przebudzeniu się z długiego snu, to biel. Właściwie była wszędzie: na ścianach, suficie, podłodze. Przez chwilę myślałem nawet, że jestem w niebie. Niby głupie, ale po urywkach moich pojedynczych wspomnień wszystko było możliwe. Szybko jednak odgoniłem tę myśl, widząc otyłą Azjatkę ubraną w jasny fartuch, na którym widniał identyfikator. To przekonało mnie, że kobieta Bogiem raczej nie jest, a lekarzem, co niezmiernie mnie ucieszyło. Wcale nie uśmiechało mi się przechodzić na tamten świat.  

- Jak się spało? - zapytała przyjaznym tonem głosu, podchodząc bliżej mnie. Już miałem odpowiedzieć, że beznadziejnie, ale kiedy tylko otworzyłem usta, doszedłem do wniosku, że nie jestem w stanie wydobyć z siebie ani jednego dźwięku. Momentalnie złapałem się za gardło, czując niesamowitą suchość, a młoda, niska pielęgniarka podała mi kubek z wodą. Bez wahania złapałem go w dłonie i szybkim ruchem przyłożyłem do ust, w końcu upijając łyk napoju. Pożałowałem mojej gwałtowności, gdyż głowa nieprzyjemnie zaczęła pulsować. Skrzywiłem się nieco, ale nie odezwałem się. Po wypiciu całej zawartości kubka, uśmiechnąłem się lekko w stronę pielęgniarki.

 - Dziękuję – szepnąłem, zaciskając palce na skrawku białego nakrycia.  

 - Minął miesiąc, już traciliśmy nadzieję, że się obudzisz – stwierdziła lekarka, notując coś w swoim dość obszernym notesie. - Nawet nie wiesz ile miałeś szczęścia. Mało brakowało, a wylądowałbyś na wózku.  

Spojrzałem na nią niepewnie. Z każdym jej słowem czułem się coraz gorzej i słabiej. Naprawdę bałem się tego, co jeszcze powie.

 - A teraz rutynowe badania. Wiesz jak się nazywasz? - zapytała, a ja milczałem. Chciałem wykrzyczeć, że wiem, ale nie byłoby to prawdą. - A skąd pochodzisz? - Zadała kolejne pytanie. Po długiej ciszy wypełniającej jasne pomieszczenie, westchnęła ciężko. - Tak jak myślałam.

Zmrużyłem lekko oczy, zastanawiając się, o co może jej chodzić. Popatrzyła na mnie smutnym wzrokiem i uśmiechnęła się blado, zatykając długopis, którym wcześniej pisała. - Masz amnezję – stwierdziła, a ja nie zdziwiłem się ani trochę. To wyjaśniało, dlaczego nie mogłem przypomnieć sobie zupełnie nic z mojego życia.

- Przepraszam! - krzyknął jakiś chłopak, wpadając do sali szpitalnej. Dyszał ciężko, zupełnie jakby przebiegł maraton, ale po chwili ustabilizował swój oddech. - Jest pani potrzebna. Pacjent w czternastce ma komplikacje – powiedział na jednym wydechu, zaciskając dłoń na srebrnej klamce.

- Już idę – zakomunikowała kobieta, ruszając z miejsca. - Sandara, zostań tutaj i wymień kroplówkę – dodała po chwili, zbliżając się do drzwi. Po chłopaku nie było już śladu. - Jeżeli jesteś na siłach, jest ktoś, kto chce się z tobą spotkać. - Skierowała wypowiedź tym razem do mnie i opuściła salę. Zostałem sam z młodą pielęgniarką, która zwinnie uporała się z kroplówką.

- To naprawdę niesamowite, że przeżyłeś taką katastrofę – stwierdziła, zabierając pusty kubek po wodzie. Uniosłem pytająco brew ku górze, nie mając pojęcia o czym może mówić. Widząc moją minę, westchnęła cicho i uśmiechnęła się przyjaźnie. - Do naszego szpitala przywieziono wtedy piętnaście osób, które cudem udało się uratować z wraku samolotu. Siedem zmarło kilka minut po przewiezieniu. Niby powinnam być do takich rzeczy przyzwyczajona, ale to było coś strasznego.

Słysząc jej słowa, czułem, jak po moim ciele przechodzą dreszcze. Zacisnąłem mocno dłonie w pięści, przełykając głośno ślinę.

- Przeżyłem katastrofę lotniczą? - zapytałem z niedowierzaniem, wsuwając się jeszcze bardziej pod szpitalną kołdrę. Sam nie wiedziałem, czy mam się cieszyć, czy załamać. Ta myśl sprawiała, że jedynie na co miałem ochotę, to na płacz. Jestem strasznym mięczakiem.

- Tak – potwierdziła, kiwając głową. - Tak jak mówiła pani doktor, miałeś wielkie szczęście. W całej Korei było głośno o tej tragedii – mruknęła, wzruszając ramionami. - Ach tak, zapomniałabym! Ktoś na ciebie czeka. 

 Automatycznie mój wzrok poszybował w stronę drzwi, które jednak były zamknięte. Zacisnąłem usta w wąską linię i kiwnąłem jedynie głową. - W takim razie już zawołam – powiedziała, następnie wyszła z sali, nie czekając nawet na moją odpowiedź.  

Bałem się, bo nie wiedziałem, co teraz będzie. Było mi ciężko, ponieważ nie mogłem oswoić się z myślą, że prawdopodobnie już zawsze tak będzie, że wspomnienia nie wrócą, a ja zostanę pusty, tak jak teraz.

Spiąłem się, kiedy usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi, a później kobiecy szloch. Przede mną stała średniego wzrostu, zapłakana Azjatka, a za nią jakiś mężczyzna, podtrzymując ją, zapewne po to, by nie upadła. W jednej z dłoni trzymała białą chusteczkę, którą wycierała mokre od łez policzki. Nie mówiła nic, jedynie płakała, co mnie trochę przerażało.

- Luhan – szepnęła wreszcie, podchodząc do łóżka. Ujęła moją rękę w swoją drżącą dłoń, jednak nie zacisnęła palców, jakby bała się, że się rozpadnę. - Tak bardzo się martwiłam. - Chlipnęła, siadając na szpitalnym krześle. Posłałem pytające spojrzenie mężczyźnie, ten jednak nie wykonał żadnego ruchu.

 - Ja... - zacząłem, wyrywając dłoń. - Przepraszam, ale... Kim jesteście? - zapytałem. To nurtowało mnie od momentu, kiedy para przekroczyła próg. Co zdziwiło mnie najbardziej, kobieta nie wybuchła płaczem, a pokiwała ze zrozumieniem głową, cofając się nieznacznie. - Nic nie pamiętam.  

 - Wiemy, rozmawialiśmy z lekarzem. Uprzedzał nas, że jeżeli wybudzisz się, będzie możliwość wystąpienia amnezji – stwierdził mężczyzna, uśmiechając się blado. - Jesteśmy twoimi rodzicami – dodał, a ja spuściłem wzrok. Czułem się źle z tym, że nie rozpoznałem osób tak mi bliskich. Wolałem nawet nie myśleć, jak musieli się w tej chwili czuć.  

- Przepraszam – mruknąłem. Tylko na tyle było mnie stać.

- Nie masz za co, słońce – powiedziała kobieta, uspokajając się nieco. - To nie twoja wina. Najważniejsze, że przeżyłeś. Tak bardzo się bałam, że już nigdy się nie wybudzisz. - Cóż, ja też.

 - Zrobimy wszystko co w naszej mocy, żebyś odzyskał chociaż część wspomnień – obiecał prawdopodobnie mój ojciec, siadając obok swojej żony. - Ale naprawdę nic nie pamiętasz?

Zastanowiłem się przez chwilę. Nie zapomniałem wszystkiego. Miałem jakieś nieliczne wspomnienia, które jednak były niczym. Wszystko w nich było tak obce i dalekie.

- Nie – zaprzeczyłem. - Mam jedynie przebłyski, urywki wspomnień, ale są dla mnie bez sensu. Tylko to.

- Rozumiem. - Pokiwała ze spokojem głową. - Ale najgorsze za nami. - Uśmiechnęła się, ale doskonale wiedziałem, jak bardzo zmęczona i przybita była. - Przyjechała twoja babcia z Hongkongu, jak tylko dowiedziała się, że jesteś w szpitalu. Ucieszy się, jak powiemy jej, że wreszcie się obudziłeś. Sehun też. Tak bardzo cierpi... Jego też nie pamiętasz, prawda?

W odpowiedzi pokręciłem przecząco głową.

 - To nic, nie przejmuj się, kochanie. Potrzeba tylko trochę czasu, później będzie tak jak zawsze, po staremu – powiedziała, zupełnie, jakby sama nie wierzyła w swoje słowa. - Mam nadzieję.

*

Na drugi dzień moi rodzice również postanowili mnie odwiedzić. Tym razem towarzyszyła im jednak starsza pani, którą rozpoznałem. Była bohaterką moich pojedynczych wspomnień. Jak się okazało, jest moją babcią, o której mówili mi wcześniej rodzice. Przywieźli ze sobą kilka książek, które podobno uwielbiałem czytać i duży, obszerny album. Mięli cichą nadzieję, że przeglądając rodzinne fotografie, odzyskam choć skrawek utraconego życia. Obejrzałem dwa razy, każdemu zdjęciu poświęcałem dużo uwagi, ale nawet to nie wystarczyło. Dalej czułem się pusty. Jakby uleciało ze mnie życie.

Wychodząc, mama powiedziała, że dzisiaj ktoś jeszcze mnie odwiedzi i wcale nie chodziło jej o rodzinę. Powiedziała też, że ten ktoś był bardzo ważny w moim 'poprzednim życiu' i dowiedział się wreszcie, że odzyskałem przytomność. Podobno chciał przyjechać wcześniej i zrobił to, ale nie wpuszczono go, twierdząc, że czas na odwiedziny się skończył. Byłem zły, bo naprawdę chciałem dowiedzieć się kim owa osoba była, jednak myśl, że nie poznam jej sprawiała, iż wszystko wyparowywało, a ja na nowo byłem bez niczego w środku. Zupełnie jak lalka.

 Gładziłem opuszkami palców miękką powierzchnię kartki zapełnionej słowami. Odznaczały się na białym papierze, prosząc mnie, bym przeczytał chociaż kawałek. Moja mama, mówiąc, że to naprawdę dobra książka, i że lubiłem ją czytać, miała całkowitą rację. Już po kilku linijkach wciągnęła mnie na tyle, że nie mogłem oderwać od niej wzroku. Pomagała mi też w walce z nudą.

 Szpital był miejscem, którego wolałbym unikać. Białe ściany przytłaczały mnie i sprawiały, że miałem ochotę krzyczeć. Moją salę porównywałem do tej nicości, w której błądziłem podczas śpiączki. Chciałem jak najszybciej opuścić to miejsce, jednak nie mogłem. Od wybudzenia minął dopiero drugi dzień, a co za tym szło – było za wcześnie, zdaniem lekarzy, bo moja mama najchętniej wyciągnęłaby mnie z tego budynku, zawlokła do domu i nie wypuszczała z niego przez najbliższy czas. Takie przynajmniej odniosłem wrażenie.  

 Z hukiem zamknąłem obszerną książkę, słysząc ciche kroki wypełniające salę. Spojrzałem w kierunku drzwi, przy których stał chłopak. Był wysoki, przystojny, ale niesamowicie blady. Na jego jasnej cerze odznaczało się kilka zadrapań i siniaków, ale nie skomentowałem tego. Swoim intensywnym wzrokiem wpatrywał się we mnie, przez co spiąłem mięśnie, czując się niekomfortowo. Przerażał mnie jego wzrok, ale jednocześnie ciekawił.  

 Nim zdążyłem cokolwiek powiedzieć, poczułem jak obce ramiona oplatają moje ciało, na ile było to możliwe. Otworzyłem szerzej oczy, kładąc dłonie na torsie chłopaka i skutecznie go od siebie odpychając.  

 Zagryzł mocno wargi, cofając się kilka kroków od łóżka. - Ty naprawdę nic nie pamiętasz, Lulu? - zapytał, zatrzymując się.  

 W odpowiedzi pokręciłem przecząco głową. Nie wiedziałem kim jest, dlaczego tu jest, ani czego ode mnie chce. Rozpoznałem jedynie jego głos. To ten, który był moją odskocznią, ratunkiem podczas śpiączki. Motywował mnie do otworzenia oczu. Uśmiechnąłem się lekko, jednak nie mógł tego zauważyć. Podpierał się jedną ręką ściany, jakby zaraz miał zemdleć.

- Wszystko w porządku? - Wolałem zapytać. Naprawdę bałem się, że zaraz tu zasłabnie lub sobie coś zrobi.

 - Nic nie jest w porządku, od ponad miesiąca – powiedział, a ja słyszałem, jak jego głos drży. Z trudem mówił, dlatego siedziałem cicho, nie przerywając mu. - Gdybym tylko wiedział, że ta podróż tak się skończy... Tak cholernie bałem się, że już nigdy cię nie zobaczę, ale udało się, przeżyłeś. Co z tego, jeżeli mnie nie pamiętasz? - szepnął, a pierwsza łza ozdobiła jego blady policzek. - Teraz wiem, że nie będzie tak jak dawniej, jeżeli twoje wspomnienia nie wrócą.  

 - Uwierz, że też chcę przypomnieć sobie wszystko, ale to nie jest łatwe – stwierdziłem, odkładając książkę na szafeczkę obok szpitalnego łóżka. - Mam w głowie wielką pustkę i nie wiem, jak ją zapełnić. Daj mi trochę czasu.  

Chłopak pokiwał twierdząco głową, wzdychając ciężko.

 - Wiesz przynajmniej, jak mam na imię?

Milczałem.

 - Jestem Sehun – powiedział, siadając na krześle. Przez chwilę patrzył w okno, które znajdowało się naprzeciwko mojego łóżka, później jednak przeniósł wzrok na mnie i uśmiechnął się smutno. - Jeżeli razem się postaramy uda się nam, przywrócimy ci pamięć i będziemy mogli żyć tak jak wcześniej. - Wyglądał jednak, jakby nie był pewien swoich słów, wiedziałem, że wątpił, każdy wątpił. - Tak myślę – dodał cicho, do siebie, ale byłem w stanie usłyszeć te słowa. Musiał zdarzyć się cud, a to przecież niemożliwe. 

*

Ściągnąłem z siebie sweter i odwiesiłem na wieszak. Cały czas stała przy mnie mama, bojąc się, że coś sobie zrobię. Tłumaczyłem jej, że to niepotrzebne, bo nie czuję się najgorzej, ale zaprzeczyła. Stwierdziła bowiem, że lepiej będzie, jak będę trzymał się blisko niej. Nie ważne, że odległość z samochodu do naszego mieszkania była wręcz śmieszna. Rozumiałem, że po takim czymś może się o mnie martwić, ale nie chciałem być niańczony, to było uciążliwe.

 - Luhan! - krzyknęła babcia, podchodząc do mnie. Miała na sobie śmieszny, żółty fartuszek w żyrafy z wielkimi oczami. Swoje dłuższe, czarne włosy upięła w wysokiego koka na czubku głowy, a w dłoni trzymała kraciastą ścierkę, co nawet  nie przeszkodziło jej w przytuleniu mnie.  

 Zacisnąłem mocno wargi, czując lekki ból, który do końca nie zniknął. Nadal przy każdym ruchu czułem niemal każdy mięsień, ale nie narzekałem, przecież mogło być gorzej. Wiedziałem, że to z czasem zniknie, dlatego musiałem uzbroić się w cierpliwość.

 - Udusisz mnie. - Zaśmiałem się melodyjnie, wyswobadzając się z ciasnego uścisku. - Co tak ładnie pachnie? - zapytałem, wychylając się zza ramienia babci, by rzucić okiem na kuchnię.

- Nie podglądaj – powiedziała, zanim ja zdążyłem cokolwiek zobaczyć. Później uśmiechnęła się ciepło w moją stronę. - Zaraz będzie gotowe – obiecała, a ja skinąłem głową.

- Luhan – zaczęła moja mama, kładąc torebkę na komodzie. - Dzisiaj przyjdzie Sehun. Rozmawiałam z nim przez telefon. Powiedział mi, że znalazł filmiki, na których jesteście razem, może tak chociaż trochę sobie przypomnisz – mruknęła, uśmiechając się ciepło. - Nie masz nic przeciwko?

 - Nie, ale dziwnie czuję się w jego towarzystwie. - Zdziwiona spojrzała na mnie, a ja jedynie wzruszyłem ramionami. - Mam wrażenie, że ma mi za złe, że go nie pamiętam.

- Nawet tak nie żartuj. Sehun to naprawdę świetny chłopak. Tak bardzo cię kocha, nie mógłby tak pomyśleć. Nie wiesz, jak bardzo cierpiał, kiedy spałeś – powiedziała, podchodząc do mnie, następnie przytuliła mnie do siebie. - Wszyscy się martwiliśmy, ale Sehunowi brakowało nadziei.

- Kocha mnie?

 - Oczywiście, że tak i jestem przekonana, że nic ani nikt tego nie zmieni. To zbyt trwałe uczucie. Nawet, jeśli ty nie jesteś w stanie teraz go poczuć, to ono zagości w twoim sercu za jakiś czas. Tego nie można zapomnieć – stwierdziła, całując mnie w czubek głowy. Poczułem się jak dziecko, ale wcale nie przeszkadzało mi to. - A teraz idź do sypialni, odpocznij. Pierwsze drzwi po lewej – uprzedziła, widząc moją minę. - A ja pójdę do babci pomóc jej, nim puści kuchnię z dymem. Wbrew pozorom nie potrafi gotować.

Zaśmiałem się pod nosem i z szerokim uśmiechem udałem się do sypialni. Moja mama naprawdę potrafiła poprawić mi humor, za co byłem jej niezmiernie wdzięczny.

Usiadłem na miękkim łóżku i zamknąłem oczy. Właściwie czułem się, jakbym był w tanim filmie, którego twórcy postanowili zabawić się życiem bohatera i skazując go na najgłupsze rzeczy, jakie tylko wpadły im do głowy. Chciałem to przerwać, ale wiedziałem, że nie mogę, musiałem nadal w tym tkwić.

Nie mam pojęcia jak długo leżałem. Każda minuta mijała szybko, zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy nie mogłem otworzyć oczu. Momentami bałem się, że to nadal trwa, ale wtedy zrywałem się z łóżka i wiedziałem, że to tylko moja wyobraźnia. Nie mogłem zwariować, jeśli chciałem wrócić do normalności.

Usłyszałem ciche pukanie. Rzuciłem ciche 'proszę', a po chwili zza drzwi wychyliła się lekko roztrzepana czupryna Sehuna. W dłoniach trzymał dwa talerzyki z ciastem czekoladowym.

- Cześć – przywitał się, podając mi jedną porcję, natomiast drugą odłożył na niski stoliczek.

- Ty nie jesz? - zdziwiłem się, zatapiając łyżeczkę w cieście.

- Twoja mama powiedziała, że robiła je twoja babcia. Wolałbym nie ryzykować. - Zaśmiał się cicho, a ja mu zawtórowałem. - Jak się czujesz?

- Całkiem dobrze. A ty?

- Nie wiem – odpowiedział krótko, przysiadając się do mnie z laptopem, który po chwili uruchomił. - Szukałem tego, ale na szczęście znalazłem – mruknął, podłączając pendrive do urządzenia.

Odłożyłem ciasto na szafkę i dokładnie przyglądałem się ruchom chłopaka.

- To nagraliśmy miesiąc przed wypadkiem – powiedział, włączając pierwszy filmik.

 Zaczął się dość niepozornie. Byłem tam ja i Sehun, siedzieliśmy na jakiejś ławce w ogrodzie. Koło nas była jeszcze długonoga blondynka i druga z bordowymi włosami. Uśmiechały się szeroko i coś szeptały pomiędzy sobą, ale nie było tego słychać.

 - To Tiffany i Jessica. Ta z ciemniejszymi włosami pracowała z tobą w restauracji. Jest naprawdę w porządku. A Jessica to moja kuzynka. Wtedy to ona wyciągnęła nas do ogrodu – powiedział z uśmiechem. 

Patrzyłem chwilę na niego, jednak później przeniosłem z powrotem wzrok na ekran laptopa.

Kamera, która wcześniej stała nieruchomo zachwiała się nienaturalnie, po czym znów zamarła w bezruchu, a zza niej wyszedł jakiś chłopak, który usiadł obok Tiffany. Przerzucił rękę przez jej plecy, za co oberwało mu się w głowę. Zaśmiałem się na ten widok.

- To Jongin. Mój przyjaciel, ale nie przepadałeś za nim, bo zawsze potrafił zepsuć nastrój. Wściekałeś się, kiedy przychodził na nasze randki i mówił do ciebie Luluś.

 Pokiwałem głową i ponownie spojrzałem w stronę laptopa. Tym razem filmik zmienił się na zdjęcie. Zniknęli wszyscy prócz mnie i Sehuna. Otuleni byliśmy ciepłymi płaszczami i białymi śnieżynkami. Stałem prosto z głową uniesioną do góry, patrzyłem dokładnie na Sehuna, który z kolei trzymał swoje dłonie na moich policzkach i uśmiechał się ciepło.  

 - Nawet nie wiedzieliśmy, że Jongin robi nam zdjęcie – stwierdził, podając mi laptopa, bym mógł przyjrzeć się bardziej. Przewinąłem na kolejne. Wszystko było podobne z wyjątkiem tego, że usta Sehuna dotykały moich. - Nadal nie pamiętasz, prawda?

- Nie – odpowiedziałem cicho, zamykając laptopa.

 Sehun podniósł się z łóżka i nie mówiąc nic więcej, wyszedł z sypialni. Położyłem komputer koło siebie i podkuliłem nogi.  

 - Przepraszam – szepnąłem, nie zwracając nawet uwagi na to, że mnie nie słyszy.

***

Wiem, że rozdział króciutki, ale właściwie nie było tu dużo do opisywania. Mogę wam zdradzić, że od następnego rozdziału zacznie dziać się to, o co głównie mi i Berenice chodziło, czyli troszkę fantastyki. Kolejny pewnie za tydzień :3