Eleventh

Luhan.

Biegłem. Sam nie wiedziałem dokąd, nogi same mnie prowadziły. Zupełnie jakby ktoś lub coś mnie ciągle pchało do przodu, kiedy ja byłem tego nieświadomy. Byłem pewny tylko jednego – czekało mnie spotkanie z Sehunem. W prawdziwym życiu, nie we śnie. To już przestała być fikcja i stawało się to coraz bardziej niebezpieczne. Im bardziej się w to wczuwałeś, tym łatwiej można było stracić kontrolę. Nie można było żyć we śnie, ponieważ było to tylko chwilowe oderwanie od rzeczywistości. Inny, alternatywny świat, który wraz z otwarciem oczu znikał.

 Na początku żałowałem, że nie mogłem tam żyć, ale później zdałem sobie sprawę, że nie mogę. I mimo że wydawał się bezpieczny i niesamowicie kuszący, był pułapką. Niebezpieczną, potrafiącą zniszczyć człowieka w zaskakująco okrutny sposób, bo ludzka psychika była słaba, nieodporna na siły nadprzyrodzone. Ten drugi świat na początku wydawał się fascynujący, dobry, ale to były tylko złudzenia. Najpierw musiałeś nauczyć się kontrolować własny umysł, by być gotowy do podwójnego życia.

Mój bieg nie był długi, przynajmniej tak mi się wydawało, gdy dotarłem do wieżowca dumnie piętrzącego się ku granatowemu niebu, które powoli zmieniało swoje ubarwienie na jaśniejsze. Gwiazdy znikały, a miasto powoli budziło się ze snu, tego bezpiecznego, który nikomu nie zagrażał. Seul o tej porze był wyjątkowy, zwłaszcza, gdy na chodnikach nie wpadałeś co chwilę na spieszących się ludzi. Tak wczesnym rankiem było ich tylko garstka, która nie rzucała się w oczy, która w tamtym momencie nie obchodziła mnie wcale.

 Budynek nie był tak wysoki jak ten w moim śnie. Był sporo niższy, ale z całą pewnością upadek z niego byłby śmiertelny, dlatego zamarłem, gdy dostrzegłem niewyraźny zarys szczupłej sylwetki znajdującej się na samej górze. Doskonale wiedziałem, że to był Sehun, inaczej nie zatrzymałbym się właśnie przy tym budynku. Obszedłem go szybko dookoła, szukając jakiegokolwiek wyjścia na górę. Znalazłem tylko drabinki mocno przytwierdzone do ceglanych ścian, które jednak wydawały mi się niestabilne. Odsunąłem te myśli na bok, wiedząc, że osoba, która jest dla mnie tak cholernie ważna, jest krok od przepaści.  

Ze wspięciem na sam szczyt uporałem się szybko, bo wiedziałem, że nie mogę stracić ani minuty, która mogła być tą najważniejszą, ważącą na życiu Sehuna. Czułem, że coś złego stanie się, jeżeli nic nie zrobię. Być może była to magia bransoletki, którą nadal miałem na swoim nadgarstku, a może tylko przeczucie, które czasem bywało złudne.

Z bliska wszystko wyglądało jeszcze bardziej strasznie.

- Sehun? SEHUN! CO ROBISZ? - krzyknąłem, ruszając z miejsca.

Nie obrócił się, zupełnie jakby był głuchy na moje słowa.

 Wraz z moim ciałem przylegającym do jego pleców, wreszcie poczułem wielką ulgę, która była niesamowicie mocno wyczuwalna w tamtej chwili. Po prostu cieszyłem się z tego, że zdążyłem, że powstrzymałem go przed kolejnym krokiem. Już raz straciliśmy siebie. Bałem się przechodzić przez to po raz kolejny.

- Lu? - Usłyszałem jego zdziwiony głos, mimo to nie oderwałem się od niego.

- Dlaczego chciałeś skoczyć? - zapytałem cicho przyciskając nos do jego szyi. Tamta chwila była wyjątkowa, nie chciałem jej przerywać, nie wtedy, gdy tak mocno trzymałem się Sehuna.

- Nie chciałem już śnić – wyjaśnił mi, starając się wyswobodzić z mojego uścisku, ale tylko po to, by obrócić się przodem do mnie i po raz kolejny we mnie wtulić. Ta pozycja była zdecydowanie wygodniejsza. - Nudno było bez ciebie. Poza tym pewnie gdybym spadł, nabiłbym sobie tylko kilka siniaków. Przynajmniej obudziłbym się.

Podniosłem głowę i niepewnie spojrzałem na jego zmęczoną twarz.

- Ale ty nie śnisz, Hunnie – szepnąłem, kładąc dłoń na jego policzku, który w tamtej chwili wydawał się tak bardzo blady i delikatny. Na zdjęciach, dzięki którym chciał, by wróciła mi pamięć, wyglądał inaczej niż teraz. Jakbym miał przed sobą całkiem inną osobę.

 - Przecież... Luhan, o czym ty mówisz?

 - Gdybym nie przybył tu w porę, prawdopodobnie byłbyś nieświadomym samobójcą – wyjaśniłem najprościej jak potrafiłem, cofając dłoń, którą po chwili schowałem w kieszeni bluzy. To samo zrobiłem z drugą, gdy już oderwałem się od jego ciała. Niby chciałem, żeby ta chwila trwała wiecznie, ale czułem, że w tej sytuacji to jest nieodpowiednie.  

- Nie chciałem umierać.

- Wiem o tym – powiedziałem z przekonaniem, uśmiechając się delikatnie. - Mówiłeś mi o tym w naszym śnie – dodałem, cofając się o krok od Sehuna. - Pamiętam nasze wszystkie rozmowy.

Przez chwilę panowała pomiędzy nami cisza, która wcale nie była przyjemna. Nie chciałem jej, bo wydawała się wyjątkowo męcząca i niezręczna. Może i nie krępowałem się w towarzystwie Sehuna, tylko ta sytuacja była zupełnie inna niż zawsze, bo teraz widziałem Sehuna, przede mną, naprawdę. Sny w tym momencie odeszły w zapomnienie, bo liczyła się prawdziwa rzeczywistość, nie ta wyimaginowana.

- Skąd wiedziałeś, że tu jestem? - zapytał, spoglądając na mnie oczekująco.

Nie byłem pewien, czy chcę mu mówić o bransoletce, ale to wszystko dotyczyło nas obu i Sehun tak samo jak ja miał prawo wiedzieć.

- Jakkolwiek śmiesznie to nie brzmi, poczułem twoje wołanie – oznajmiłem, unosząc dłoń do góry, by wskazać na czerwony sznureczek. Wbił w niego wzrok i zagryzł wargę. - Najwidoczniej działa też w realnym życiu. - Uśmiechnąłem się po raz kolejny, starając się jakoś odpędzić tę niezręczną sytuację.

 - To dziwne – mruknął, stawiając krok do przodu, tak, że znów dzieliło nas tylko kilka centymetrów. - Myślałem, że są użyteczne tylko w snach. - Ujął w dłoń moją rękę i dotknął sznureczka na niej zawiązanego.  

 - Ja wcześniej też, ale najwyraźniej myliliśmy się obaj – powiedziałem, cofając rękę ponownie do siebie. - Mogę mieć do ciebie prośbę? - W odpowiedzi Sehun kiwnął potakująco głową. - Jeżeli będziesz chciał się obudzić, nie rób tego w taki sposób, bo nieświadomie możesz już nigdy nie otworzyć oczu.

- Jasne – odpowiedział krótko.

- W takim razie jestem teraz spokojny – skwitowałem i spojrzałem w stronę zejścia z dachu. - Muszę iść – poinformowałem go niechętnie. Chciałem zostać i móc pobyć z nim dłużej, ale zwyczajnie nie mogłem. Za kilka godzin czekała mnie praca, a wiedziałem, że jeżeli wdam się z chłopakiem w dłuższą rozmowę, pewnym będzie, że się zagadamy, co będzie skutkowało spóźnieniem.

- Odprowadzę cię – zaoferował pogodnie, po czym uśmiechnął się do mnie ciepło. Chyba właśnie na taką propozycję czekałem.

- Jeśli to nie jest dla ciebie problem – odezwałem się nieśmiało i nie czekając już na jego odpowiedź, ruszyłem w stronę drabinek. Jak się później okazało – zejście było dwa razy trudniejsze niż wyjście po tych cholernych szczebelkach i z każdym ruchem miałem wrażenie, że lecę w dół. Na duchu podtrzymywała mnie jednak świadomość, że zbliżam się do ziemi. Już niewiele brakowało, tylko kilka stopni.

 Odetchnąłem z ulgą, gdy moje stopy znalazły się na pewnym, stałym gruncie, a mnie nie groził już upadek z pewnej wysokości. Poczekałem, aż Sehun powtórzy moje ruchy, by po momencie stanął tuż obok mnie.

Nie wiem, czy robił to świadomie, czy też nie, ale moje serce zabiło mocniej, gdy złapał mnie za rękę i pociągnął w którąś ze stron, kierując się do mojego domu. W tamtej chwili przypomniałem sobie, jak to jest cały czas czuć jego jego obecność, ten prawdziwy dotyk, którego ewidentnie mi brakowało. Wcześniej nie mogłem tak o tym myśleć, gdy Sehun był daleko ode mnie. Ale teraz wiedziałem – nie chciałem znów od niego się oddalać. Potrzebowałem jego bliskości, nawet jeśli nie pamiętałem cząstki życia spędzonego u jego boku.

- Dziękuję, Lu – powiedział, gdy szliśmy powoli pustym chodnikiem. Nie miałem pojęcia o co mu chodziło, więc zdziwiłem się jego słowami.

- Za co? - zapytałem bez zrozumienia, spoglądając na niego kątem oka.

- Uratowałeś mi życie, to jest jednak coś, za co jestem ci wdzięczny – wyjaśnił, zaciskając palce na mojej dłoni. - To wiele dla mnie znaczy.

- Zrobiłem to, bo nie darowałbym sobie, gdybyś umarł – sprostowałem, wzdychając cicho. - Poza tym nie masz za co dziękować – dodałem, nieco bardziej ośmielony i spojrzałem na drogę przed nami.

Zaczynało się rozjaśniać, a samochody na drodze coraz bardziej zaczynały hałasować. Dostrzegłem też coraz więcej ludzi wychodzących ze swoich domów, ale nadal czułem się, jakbym był tam tylko ja i Sehun, jakby nadal trwał sen. Jednak to była rzeczywistość, która w tamtej chwili naprawdę mi się podobała i nie przeszkadzała. Czułem że powoli wszystko wraca do normy. Długo na to czekałem.

- Nadal pracujesz w tej knajpce? - padło pytanie z jego strony, gdy mijaliśmy miejsce mojej pracy. - Pamiętam, jak dwa lata temu przychodziłem do ciebie, a ty zawsze się denerwowałeś, że przeze mnie nie możesz się skupić – zaśmiał się, a ja widząc jego pełną radości twarz, uśmiechnąłem się lekko.

- Szkoda, że tych wspomnień nie jestem w stanie pamiętać – mruknąłem rozżalony, spuszczając wzrok na moje buty. - Ale tak, nadal tam pracuję i nie zamierzam z tego rezygnować. Lubię to i mimo że nie dzieje się nic szczególnie ciekawego, jestem zadowolony – stwierdziłem po chwili. - Tylko że teraz jest cholernie nudno. Wcześniej przynajmniej miałem do towarzystwa Baekhyuna, mojego przyjaciela – powiedziałem, przypominając sobie jego zwolnienie, z którego wcale nie był zadowolony. - Ale go wylali, właściwie przez jego lenistwo. Szkoda, bo teraz czuję, że jestem tam zupełnie sam, mimo że na mojej zmianie pracuje jeszcze kilka osób. Z nimi po prostu nie umiem rozmawiać tak jak z Byunem, czy chociażby z tobą. Są dla mnie zupełnie obcy.

Sehun zmarszczył nieco czoło i pokiwał ze zrozumieniem głową, na chwilę wznawiając ciszę, która tym razem nie była tak uciążliwa, jak poprzednia. Miałem przynajmniej okazję do tego, żeby pomyśleć, nacieszyć się jego obecnością. Zastanawiałem się, jakby to było, gdybym widywał się codziennie z Sehunem, ale nie w snach. Naprawdę, w świecie, w którym realnie żyłem, lub gdybym z nim pracował. Miałbym go przez kilka godzin w pobliżu. Ale nie mogłem tak o tym wszystkim myśleć, bo dochodziłem do wniosku, że robiłem się samolubny.

- Dzięki za odprowadzenie – powiedziałem z uśmiechem, kiedy stanęliśmy przed osiedlem, w którym mieściło się moje mieszkanie.

- W porządku – odpowiedział, a ja pod wpływem impulsu podszedłem do niego, po czym stanąłem na palcach i musnąłem lekko jego policzek, który pod wpływem kontaktu z moimi wargami, zarumienił się nieco.

 - Do zobaczenia – pożegnałem się, znikając za drzwiami.  

*

Baekhyun.

 Warknąłem rozeźlony, wchodząc do biura, w którym miałem urzędować. Było dosyć duże i nowoczesne, ale nie czułem się w nim swobodnie. Cóż, nie zaklimatyzowałem się, ale najwyraźniej potrzebowałem jeszcze trochę czasu – bo miałem wielką nadzieję, że nie wylecę z tej pracy, jak z knajpy, którą swoją drogą uwielbiałem. Nawet użeranie się z przemądrzałymi, tłustymi klientami było całkiem ciekawe i zabawne. Przynajmniej każdego dnia miałem dobry humor, no chyba że przychodził Chanyeol z tą swoją wytapetowaną pizdą. I tutaj dostrzegałem ogromny plus nowej pracy – nie musiałem patrzeć i usługiwać tej cycatej dziwce. Z tej perspektywy czasu, jak sobie pomyślę, żałuję, że naplułem jej do jedzenia tylko raz. Teraz gdybym miał okazję, zrobiłbym to ponownie i podwójnie, żeby mieć większą satysfakcję. To nie tak, że nie lubiłem Chanyeola. Na niego byłem tylko wkurwiony, to tej tępej idiotki nienawidziłem i gdybym mógł, wydłubałbym jej te wielkie, wymalowane oczy pałeczkami. Albo ołówkiem, gdyż to właśnie go trzymałem w dłoniach razem ze stertą papierzysk i torebką z moim posiłkiem, którego nie zdążyłem zjeść na przerwie obiadowej. Minęła mi zaskakująco szybko, nim się zorientowałem musiałem ponownie wrócić do biura.  

Oczywiście myślałem, że kiedy już się zjawię na stanowisku swojej pracy, ujrzę tę parszywą gębę Jongina, który już tak bardzo mnie irytował, jak to mogło być tylko możliwe. Wcale go nie nie lubiłem, bo ma fajną dupę, oczy, włosy też ma niezłe i ten zajebisty głos, który doprowadza mnie do dreszczy. Nie to, że myślę o nim cały czas, wcale nie. Po prostu Pan Jestem Bogaty Więc Wszystko Mi Kurwa Wolno Jongin należał do typu osób, które niesamowicie mnie denerwowały. Miałem wrażenie, że ma mnie w dupie tylko dlatego, że jestem na niższym szczeblu społecznym niż on, ale ja przynajmniej się starałem, a ten pacan myślał, że cały świat schyli się do jego stóp, bo jest najważniejszy. Ale kto bogatemu zabroni...

Szczerze? Nie wyobrażałem sobie dalszej współpracy z tym człowiekiem. Niby dopiero zaczynałem, a ten już tak potwornie mnie wkurwiał. Podczas pierwszej naszej rozmowy chciałem go udusić. Jak ja niby, kurwa, mam zrobić cały ten projekt sam? Zupełnie sam jak palec, bez czyjejkolwiek pomocy? Zdany tylko na siebie? Nie bardzo mi się to uśmiechało, ale w sumie lepsze to niż nic. Kasa, pieniądze, forsa... To było moim priorytetem. Potrzebowałem jej, jak Jongin porządnego kopa w ten swój jędrny tyłek. I starałem się tylko o niej cały czas myśleć. To znaczy o forsie, nie tyłku Jongina, który w sumie również zajmował jakąś część moich myśli.

 Rzuciłem wszystkie przedmioty na biurko i zasiadłem na mięciutkim, obrotowym krześle. Po kilku godzinach pracy nawet nie ma się ochoty z niego schodzić. Przetestowałem. Skórzaną, niewielką kanapę w kącie pomieszczenia też. Jak przyzwyczaję się do nowego miejsca, prawdopodobnie nieźle się tu zadomowię. Ale trzeba mi jeszcze troszkę czasu. Kilka dni, ewentualnie tygodni. Jeżeli mój szef będzie tak łaskawy i mnie nie wywali.  

 Złapałem się rękami o brzeg biurka i przesunąłem się razem z krzesłem bliżej. Włączyłem niewielkie radyjko stojące obok na jakiejś stacji, gdzie akurat puszczany był maraton z Orange Caramel i After School. Później, jak co piątek prawdopodobnie będą szły piosenki Girls' Generation, a wtedy już całkowicie będę w niebie. Idealne warunki do pracy. W dodatku rozciągający się widok zza okna na Seul i kubeczek z sałatką dietetyczną prosto z niezawodnego Subway. Brakowało mi tylko kubka jakiegoś koktajlu, ale byłem w pracy, a nie na wakacjach. Na takie wygody pozwalać sobie nie mogłem.

 Odgarnąłem stertę papierzysk kłębiących się na MOIM biurku w MOIM własnym biurze, będąc całkowicie gotowym do pracy. Tak, owszem, przywłaszczyłem sobie to pieprzone biuro, gdyż doszedłem do wniosku, że z Jonginem nie będę musiał się dzielić. Pomyślałem nawet, że będę mógł wywalić drugie krzesło, ale później doszedłem do wniosku, że nie, bo jednak się przyda jako podpórka na moje nogi, kiedy będę chciał rozsiąść się wygodniej, a w jednej pozycji długo nie wytrzymam. Ja potrzebowałem zmian. I tak oto właśnie pełen zapału i chęci do pracy, która nie wiadomo skąd się u mnie wzięła, postanowiłem wreszcie zabrać się za ten projekt. Minęła mi jednak szybko, kiedy nie znalazłem tej zapisanej kartki ze szkicem projektu na blacie, co mnie zdziwiło. W biurze byłem przed południem i zostawiłem na biurku kilka kartek, gdzie miałem wszystko wstępnie nakreślone i byłem pewny, że nie położyłem go nigdzie indziej. Nagle sparaliżował mnie strach. A co jeżeli zgubiłem te głupie kartki i przechwyciła je konkurencja? I wykorzystają moje logo do własnych, niecnych celów i zarobią miliony, a ja będę miał kłopoty i mimo że będę upierał się, że projekt jest objęty MOIMI prawami autorskimi, nikt mi nie uwierzy? Będą uważać mnie za jakiegoś psychopatę, szef mnie zwolni, stracę swój obiekt do skrytego fantazjowania i pozostanę bez kasy? Wtedy nie będę mógł jeść, pić, stanę się jakimś bezdomnym... Albo zacznę zarabiać na ulicy. Tyłek podobno mam niezły, a w łóżku jestem jak kot. Będę dziwką lepszą od Yuri. Może zostaniemy przyjaciółmi po fachu. Nie... okropna wizja, muszę wyrzucić ją w tej chwili z głowy, bo oszaleję, zajdę na zawał albo zwymiotuję.  

 Zsunąłem się z krzesła i spojrzałem pod biurko, gdzie miałem nadzieję, że znajdę projekt. Pod spodem nie zobaczyłem jednak nic szczególnie ciekawego, prócz czyściuteńkiej, białej podłogi. Zajrzałem też do szuflad. Nic, zero śladu po kartkach, nad którymi męczyłem się pół nocy! Poświęciłem trzy złamane ołówki, jedną całą startą gumkę i masę nerwów. Teraz stracę ich jeszcze więcej, jeśli nie znajdę projektu.  

Zrezygnowany bezskutecznymi poszukiwaniami, zasiadłem na biurku i odszukałem w kieszeni spodni telefon. Tak, chciałem zadzwonić do Luhana i wyżalić się mu, bo od tego byli przyjaciele, a ja już miałem dość. Nie wytrzymywałem psychicznie. Ta praca mnie wykończy.

Słysząc pierwszy sygnał, zmrużyłem oczy, czekając, aż odbierze. Później drugi, trzeci, a ja zaczynałem się coraz bardziej niecierpliwić i irytować zarazem.

- No Luhan, do jasnej cholery, odbierz ten pieprzony telefon, bo inaczej tu ocipieję – warknąłem w momencie, kiedy usłyszałem jego wesolutki, dźwięczny głos po drugiej stronie słuchawki. Automatycznie uśmiechnąłem się. - O, cześć, Lu.

 - Baek? - zapytał po chwili. - Czy ty nie powinieneś pracować w tym momencie?

 - Teoretycznie powinienem, ale nie mam nad czym – powiedziałem prosto, zeskakując z biurka. Nie poddałem się, chciałem dalej szukać tych kartek. - Chyba zgubiłem projekty. To znaczy, ja jestem pewien, że kładłem je na biurku, bo brałem je ze sobą do pracy, ale tak jakby zniknęły.  

- Może twój współpracownik gdzieś je przełożył?

- Nie nazywaj go tak – mruknąłem zły, marszcząc nos. - Już nim nie jest.

- Przecież miałeś z nim pracować.

- Ale go wywiało, chyba nawet dzisiaj nie raczył przyjść do biura, więc oficjalnie teraz Kim Jongin jest pracującym bezrobotnym, a to biuro jest tylko i wyłącznie MOJE i mojego szefa, ale to już inna sprawa - poinformowałem go, uśmiechając się do siebie głupio.

- Dobrze, więc może ten pracujący bezrobotny ci przełożył te papiery? - poprawił się, a ja uznałem, że teraz zabrzmiało to o wiele lepiej.

 - No przecież ci mówiłem, że jego tu nawet chyba nie było. Pewnie jest zajęty wyrywaniem jakiś zdziczałych, dziwkowatych lasek, które lecą na wygląd – prychnąłem, co więcej – wcale nie mówiłem o sobie. Dla mnie liczyło się również wnętrze... A Jongin był pusty.  

 - To krasnoludki chciały ci zrobić na złość i ci gdzieś schowały – zażartował. Cóż, Luhan nigdy nie był w tym najlepszy. To tak jak dziewica, która potrafi się pieprzyć. Czy coś. - Albo szef je zabrał?

 - Wątpię. Powiedział, że nie chce się wtrącać w moją pracę. Jemu zależy jedynie na końcowych efektach – sprostowałem, stając na środku pomieszczenia.  

- To zrób to od nowa, póki pamiętasz co na nich było.

 - Ty chyba sobie żartujesz. Wiesz ile było z tym pieprzenia? - zapytałem retorycznie, tupiąc w złości nogą. - Poza tym mam dość. Te wszystkie materiały muszę zbierać sam, bo ten rozpieszczony bachor nawet palcem nie kiwnie. Teraz się pewnie pieprzy po kątach z jakimiś szesnastkami, a mnie zostawił z masą roboty!  

- Ale, Baek! Spójrz na pozytywy. Nie umrzesz z głodu.

- No, ale krew mnie zaleje, jak tak dalej pójdzie – skwitowałem, obrzucając cały pokój wzrokiem po raz ostatni. Moje oczy wreszcie zatrzymały się przy koszu leżącym przy biurku, z którego wystawała znajoma mi kartka.

- Lepsze to niż głodówka.

Nie słuchałem już go. Podszedłem do kosza i sięgnąłem po plik kartek.

Zabiję tego skurwysyna.

- Trzymaj mnie, bo go rozszarpię.

 - Kogo? - Luhan zapytał, a ja rzuciłem szkicem o biurko. Chyba nawet wpadł do mojej super smacznej dietetycznej sałatki, ale już nie zwracałem na to uwagi. - Baek? Żyjesz tam? Nikogo nie zabiłeś? Dzwonić po pogotowie, straż albo policję?

 - Po karetkę, bo zaraz ten przemądrzały laluś pożegna się nie tylko z życiem, ale i godnością.

*

Przepraszam, że tak późno. Za dużo mam teraz ff do pisania, a za mało czasu.