Tenth

Sehun ~

soundtrack

Zdezorientowanie. Właśnie to uczucie towarzyszyło mi w tej chwili. Mignęło mi przed oczyma tak gwałtownie, że aż zakręciło mi się w głowie. Nagle nie znajdowałem się na wysokim wieżowcu, a w zupełnie innym miejscu. Dziwnie, bardzo dziwnie się czułem.

Zamrugałem gwałtownie oczyma, gdy dostał się do nich piekący i drażniący zapach przeróżnych perfum, lakieru do włosów i potu. Duchota gwałtownie uderzyła w moją twarz, aż zakaszlałem. Siedziałem na jednym z wysokich barowych krzeseł, obitych ciemną skórą, lekko połyskującą w kolorowym świetle . Ból pleców uświadomił mi, że jestem nienaturalnie wyprostowany, jakbym nagle zerwał się ze snu.

Rozglądnąłem się dookoła, od razu rozpoznając klub, do którego Kai dość często mnie wyciągał, i zacząłem się zastanawiać, czym kierował się Luhan, że postanowił przenieść nas tutaj.

Gdy w końcu opanowaliśmy przemieszczanie się w snach, było nam o wiele łatwiej. Niebezpieczeństwo odchodziło, nie musiałem martwić się o nic. Jednak kiedy chcieliśmy zmieniać projekcję, przeważnie informowaliśmy siebie nawzajem o tym, gdyż te „podróże” bywały bolesne, jak w tej chwili, chociażby. Bolała mnie głowa, nie mogłem uporządkować myśli. Spojrzałem na kieliszek przed sobą, zupełnie pełny, ale postanowiłem nie zmieniać ilości alkoholu w nim. Przeczesałem ciemne kosmyki włosów dłonią i subtelnie za nie pociągnąłem.

Tylko gdzie podział mi się Luhan?

Oblizałem spierzchnięte usta językiem w celu ich nawilżenia, a następnie zsunąłem się z krzesła. Zachwiałem się lekko, gdy moje stopy zetknęły się z podłogą, jednak prędko złapałem równowagę. Odruchowo zerknąłem na parkiet i wtedy też spostrzegłem Jongina w tłumie tańczących ludzi. Zdziwiłem się, że wśród mnóstwa bezimiennych ludzi, Lulu zdołał odtworzyć obraz Kaia, którego przecież nie pamiętał aż tak dobrze; obecnie znał go jedynie ze zdjęć, filmów  i opowiadań, jakie mu pokazywałem, by odtworzyć jego pamięć. Może ewentualnie mógł go kojarzyć właśnie z klubu – teraz przypomniałem sobie, iż kiedyś Kai opowiadał mi, że spotkał go po imprezie. Wtedy też chyba jedyny raz żałowałem, że na tę imprezę nie poszedłem.

Nie widząc nigdzie Luhana, a jedynie projekcje i „sztucznych” ludzi, postanowiłem wydostać się z pomieszczenia. Skierowałem się szybko w stronę wyjścia, czego po chwili pożałowałem, czując dotkliwszy niż wcześniej ból w skroniach, spowodowany zbyt gwałtownymi ruchami. Przełknąłem głośno ślinę i zacisnąłem powieki, by się uspokoić i po momencie dojść do celu. Czułem się jak spity i naćpany studencik. Jak Jongin…? Nieważne.

Odetchnąłem z ulgą, gdy moje ciało otuliło chłodne, rześkie powietrze. Zerknąwszy w górę, ku niebu, dostrzegłem jeszcze ledwo widoczny księżyc, który powoli ustępował miejsca słońcu. Wciąż panował półmrok, jednak z minuty na minutę robiło się coraz jaśniej. Wschód się zbliżał.

Wetknąłem rozgrzane ręce do kieszeni spodni i spontanicznie ruszyłem przed siebie, kiedy z zawodem uświadomiłem sobie, że i tutaj nie znalazłem blondyna. Szczerze powiedziawszy, zacząłem się nieco o niego martwić. Pierwszy raz przytrafiło nam się coś takiego i nie miałem pojęcia co robić. Szukać go? Próbować się obudzić? Tylko jak? Zwykle to ktoś lub coś z realnego świata wyrywało mnie ze świata snu. Przeważnie budzik, dzięki czemu pobudka nie była nagła, mogłem się do niej przygotować, pożegnać z Luhanem…

Wyciągnąłem z kieszonki komórkę, chcąc sprawdzić godzinę, mimo że w śnie czas płynął nieco inaczej. Chyba wykonałem tę czynność automatycznie, miałem taki nawyk. Cyferki wskazywały czwartą trzydzieści, to już prawie ranek. Normalnie za pół godziny budziłbym się, by na czas dotrzeć na uczelnię.

Chwilę potem westchnąłem z zażenowania, dostrzegając wstążeczkę na swojej dłoni. Przecież mogę go zwyczajnie przywołać, zamiast szukać. Czasem zupełnie nie myślę.

Wsunąłem pod nią palec i okręciłem ją wokół nadgarstka dwa razy, jak mieliśmy ustalone. Jeżeli dobrze pójdzie, niedługo powinien się zjawić… Mam nadzieję.

Rozejrzałem się znów i uświadomiłem sobie, że znacznie oddaliłem się przez ten czas od klubu. Znalazłem się bardziej w centrum miasta. Seulu, co zdziwiło mnie jeszcze bardziej. Niedawno znajdowaliśmy się w Nowym Jorku. Co kierowało Luhanem, że chciał przenieść się tu? Jedyne, co wydawało mi się podobne, to wieżowce. W sercu miasta było ich pełno, więc mogłem wybrać którykolwiek.

Po krótkim namyśle przeszedłem przez ulicę na prawą stronę, kierując się w stronę jednego z nich. Wprawdzie nie był tak samo wysoki jak tamten, ale też okazały. To nic, że pewnie zmęczę się, wchodząc po niezliczonej ilości szczeblach drabinek na górę – uznałem, że jeżeli tam miałby być Lulu, warto wspiąć się na ten nieszczęsny wieżowiec.

* * *

Kai ~

soundtrack

Robiłem się powoli nieźle zmęczony. Nie mam pojęcia, ile już spędziliśmy w tym klubie, ale na pewno nie była to mała ilość godzin. Po tej okropnej rozmowie ze swoim ojcem, postanowiłem, że za wszelką cenę wyciągnę Sehuna do klubu, żeby się wyszaleć i zwyczajnie zapomnieć o całej tej okropnej sytuacji, w jakiej się na nieszczęście znalazłem. Zdawałem sobie po części sprawę, że za kilka godzin zaledwie zaczynam nowo nabytą pracę, jednak nie przejąłem się tym faktem aż tak, by nie siedzieć w klubie do czwartej nad ranem. Nie wiedziałem czego się spodziewać. Ojciec będzie traktował mnie lżej, czy ostrzej? A może tak samo jak całą resztę? Na każdą możliwość byłem w sumie przygotowany – miałem zamiar go po prostu ignorować i ograniczać kontakty z nim co najwyżej do odbierania poleceń. Chociaż sam nie wiem, jak to będzie. Oby nie przydzielił mi jakiegoś debila za wspólnika. Właściwie to najlepszy byłby taki, przy którym nie musiałbym robić za wiele.

Mimo bolących kości i późnej pory, jak mniemam, nie chciało mi się spać, byłem aż zanadto rozbudzony. Po części to pewnie skutek alkoholu, którego wlałem w siebie i przy okazji również w Sehuna. Zerknąłem w dół w ciemne włosy dziewczyna, która lekko przytulała się do mnie w tańcu, mając dłonie splecione na moim karku. Leciała dość wolna piosenka, chyba najwolniejsza tego wieczoru/nocy/ranka, więc oczywistym było, że tańczący zmienili tempo swoich ruchów. Wszystkim było to na rękę – móc uwiesić się na kimś innym i odpocząć chociaż trochę w trakcie trwania tych kilku minut ślimaczego, spokojnego przeboju.

Muszę przyznać, że pobyt tutaj rzeczywiście mnie uspokoił, przynajmniej nie przeklinam ciągle, a słowo „kurwa” nie zastępuje mi przecinków, jak to było całkiem niedawno. Chociaż wciąż o tym myślę i jestem zły, przynajmniej ta wściekłość nie ogarnia mnie całego. Ułożyłem podbródek na czubku głowy dziewczyny i zamknąłem oczy, zaciskając mocno powieki.

Nie wiem czemu, ale od razu przypomniała mi się sytuacja sprzed tygodnia (a może sprzed dwóch, trzech, nie pamiętam?), kiedy to pomagałem Luhanowi dotaszczyć Baekhyuna do domu. Wisiał na mnie w podobny sposób, choć w sumie… w całkiem inny, jeżeli mieć na myśli to, iż był kompletnie pijany i pachnący alkoholem, mówiąc delikatnie… Ale i tak.

W ogóle – durny Sehun! Założę się, że to jego wina, co teraz się ze mną dzieje. Czemu ja mam wątpliwości co do swojej orientacji, skoro nigdy nawet nie pomyślałem, że mógłbym być gejem. Naprawdę nie, choć mam za przyjaciela homoseksualistę, który zresztą specjalnie się z tym nie kryje, na moje nieszczęście. Ja mógłbym nazwać się najwyżej biseksualistą, ale… O czym ja myślę teraz?!

A propos Sehuna… Gdzie on jest? Ostatnio widziałem go chyba dwie godziny temu, gdy byliśmy przy barze, potem zniknął mi z oczu i aż dotąd się nie pojawił. Zmarszczyłem subtelnie brwi. Lekko wyswobodziłem się z uścisku kobiety, kiedy piosenka dobiegła końca, po czym uśmiechnąłem się markowo w jej stronę. Jednak nie zdążyłem zobaczyć wyrazu jej twarzy, gdyż wycofałem się w stronę baru. Czułem, że powinienem iść w końcu do domu, jeżeli chcę się obudzić za te cztery godziny.

Będąc już przy ladzie, rozglądnąłem się z przymrużonymi oczyma. Ani śladu tej chudziny.

Skrzywiłem się nieco, gdy uderzyłem nogą o krzesło, którego nie zauważyłem odpowiednio wcześniej. No cóż, sala do najlepiej oświetlonych nie należała. Nie zasiadłem jednak za barem – już i tak za wiele wypiłem, jak na sytuację, kiedy niedługo mam zacząć pracę. Skoro teraz beznadziejnie wiruje mi w głowie, to kac z pewnością da o sobie znać niedługo.

- Siedział tu może szczupły chłopak, dziewiętnastoletni? Ciemne włosy, skórzana kurtka…? – spytałem głośno barmana tak, by przekrzyczeć grającą muzykę i by moje słowa dotarły do niego. Dwudziestokilkuletni – na oko – chłopak kiwnął głową.

- Wyszedł niedawno – odparł, na co kiwnąłem głową.

Poszedł sobie i nic nie powiedział? Miło, Sehunnie, naprawdę, już cię nigdy nigdzie nie zabieram.

Lekko koślawym krokiem, uderzywszy się po raz drugi o inne krzesło, wyszedłem z klubu, by po momencie zamówić taksówkę.

* * *

 Sehun ~

sountrack

Nagle zimno, które wcześniej przejmowało moje ciało, teraz odeszło, po pokonaniu tych wszystkich okropnych drabinek. Kolejny fakt, który dość mnie zdziwił – męczyłem się, a przecież w tej innej rzeczywistości tak nie powinno być. Zbywałem jednak wszystko, nie przejmowałem się zupełnie – po prostu chciałem zobaczyć Luhana, bo tamte chwile na plaży to było dla mnie zwyczajnie za mało. Chciałem więcej. Skoro to był jedyny sposób, by go widzieć, musiałem robić wszystko, co w mojej mocy, by nie dać mu uciec. Już koniec robienia z siebie wiecznie cierpiącej ofiary losu, trzeba wziąć się w garść i pokazać, że mi na nim zależy. Zawsze zależało.

Widok, który rozciągał się przede mną, nieco różnił się od krajobrazu Nowego Jorku, chociaż i Seul posiadał mnóstwo budynków, dróg, domów, osiedli. Mimo wczesnej pory niektóre z tych wymienionych rzeczy były już oświetlone. Chyba zacząłem naprawdę lubić szczyty wieżowców i to z pewnością wina Luhana, który po raz pierwszy mnie zaprowadził w podobne miejsce. Teraz pewnie zawsze, gdy będę znajdował się na dachu jakiegokolwiek budynku, będzie mi się on kojarzył z Lulu. Właściwie jak i wiele innych rzeczy. Wystarczy, by on je dotknął, pokazał, wskazał, chociażby powiedział.

Powiew zimnego wiatru wywołał dreszcze na moim zgrzanym ciele, więc objąłem się rękoma, pocierając dłońmi ramiona, by zredukować nieprzyjemne uczucie. Przydałby się ktoś, do kogo mógłbym się w tej chwili przytulić i kto dałby mi trochę ciepła. Raczej nietrudno się domyśleć, kogo mam na myśli.

Uszedłem jeszcze kilka kroków, by stanąć na samym środku betonowego „placu” otoczonego barierkami z każdej strony, pomijając zejście na drabinki. Powoli obróciłem się według własnej osi, pochłaniając wzrokiem każdy detal tego mojego szczytu. Miałem ochotę usiąść w samym centrum, obserwować budzące się do życia, chociaż tylko w sennym świecie, miasto i czekać, aż Luhan się zjawi. Tęskniłem za nim coraz bardziej, uświadamiało mnie o tym własne serce, które biło kłująco, jakby czegoś się bało. Mimo wszystko postanowiłem, że zostanę w takiej pozycji, by dodatkowo nie marznąć.

Chwilę grzebałem w kieszeni skórzanej kurtki, która jako jedyna mnie ogrzewała, by wyciągnąć z niej paczkę papierosów. Nadal byłem od nich uzależniony, tylko dziwnym było, że dopadł mnie głód nikotynowy już w nocy, zwykle dopiero rano, kiedy już byłem całkowicie świadomy, miałem ochotę sięgnąć po szluga i mieć wszystko w dupie, by tylko zapalić. Znalazłem i zapalniczkę, której płomień subtelnie oświetlił moją twarz. W następnej chwili zaciągnąłem się mocno, już prawie wcale nie czując drapania w gardle spowodowanego dymem. Po pewnym czasie można do tego przywyknąć.

Szare obłoczki unosiły się spoza moich warg coraz częściej, a Luhana jak nie było wcześniej – tak nie ma go i teraz. Może gdzieś się zgubił? To dziwne.

Odsunąłem papierosa od ust i opuściłem rękę wzdłuż tułowia. Podszedłem bliżej barierki, momentalnie przypominając sobie naszą rozmowę może sprzed godziny, dwóch. Mówiąc, że nie chcę umierać, byłem tego pewny. Chyba pierwszy raz od bardzo dawna. Rok temu, gdy byłem w kompletnej rozsypce emocjonalnej, z pewnością bym tak nie stwierdził. No ale – wtedy wszystko zdawało się być przeciwko mnie, jakby kopało mnie po tyłku przy każdym moim ruchu i próbie wyjścia z dołka.

Naprawdę się cieszyłem, że wreszcie się wygrzebałem.

Naparłem całym ciałem na barierkę, wychylając się subtelnie, by dostrzec to, co znajduje się u stóp wieżowca. Kolejne auta, pojedynczy ludzie przebiegający przez ulicę, coraz więcej życia na ulicach, jednak nadal niewiele w porównaniu ze środkiem dnia, kiedy do centrum Seulu było epicentrum zdarzeń. Włożywszy papierosa z powrotem pomiędzy wargi, wciągnąłem mocno nikotynowy dym. Powoli się relaksowałem, nie denerwowałem nieobecnością Lulu tak bardzo jak na początku.

Metal, na którym ułożyłem dłoń, był równie zimny co całe otoczenie, jednak zignorowałem to. Widok był zbyt piękny, by przestać tak się pochylać i wpatrywać w subtelnie oświetlone przez wschodzące słońce dróżki.

Co do samego wschodu słońca – był naprawdę cudowny. Jednak nie mogłem zbyt długo się nim zachwycać, za szybko słońce chciało dostać się na samą górę sklepienia. Westchnąłem, tym samym pochłaniając kolejną porcję dymu w płuca. Luhan zawsze mówił, że kiedyś od tego umrę, jednak dawno słyszałem takie słowa z jego ust. Wraz z amnezją zapomniał i o moim uzależnieniu, co było jednocześnie plusem i minusem. Plusem – miałem względny spokój, minusem – już nie miał mnie kto pilnować, bym tego nie robił tak często. No bo chyba nie Jongin…

Oparłem obie dłonie na barierce, wychylając się jeszcze bardziej. Ostatni raz skosztowałem mojego uzależnienia, po czym wypchnąłem papierosa z ust, a ten już nie miał wyboru i opadł w dół, całkowicie wypalony. Przez ułamki sekund widziałem, jak migoczą ostatnie żarzące się iskierki, nim nie zgasł zupełnie.

Ciekawe ile trwało jego spadanie. Na pewno wolniej niż chociażby ja miałbym skoczyć, była między mną a szlugiem znaczna różnica wag… Właściwie zawsze byłem ciekaw, jak to jest umierać. Nie umrzeć, tylko umierać. Rzeczywiście całe życie staje ci przed oczyma, czy wręcz przeciwnie – widzisz cholerną pustkę? Zaczynasz panikować i nagle myśleć, że jednak żałujesz swojej decyzji, czy może przyjmujesz swój los w spokoju? Podobno człowiek zawsze dąży do tego, by przetrwać. Czemu więc jest tyle samobójstw?

Wtedy po raz już któryś przypomniałem sobie, kiedy usilnie próbowałem się zranić, najlepiej zniknąć, by nie czuć tego najgorszego bólu – emocjonalnego. Miałem wrażenie, że cierpienie związane ze zderzeniem z autem lub spadkiem z wieżowca jest mniej intensywne niż to spowodowane krzykiem wszystkich emocji.

Teraz… Teraz było dobrze. Obiecałem sobie wziąć się w garść, prawda?

Więc to nie myśli samobójcze popchnęły mnie do tego, bym starannie przełożył nogi przez barierkę i stanął po jej drugiej stronie. Luhan nadal się nie pojawiał, więc nie było sensu, by ciągnąć sen samemu, który bez chłopaka był zwyczajnie nudny. Nawet tutaj byłem uzależniony od tego człowieka, niebywałe.

Zamknąłem oczy, oczyma wyobraźni widząc to, w jaki sposób puszczam pręt, moje ciało pochyla się do przodu, pozbawione punktu zaczepienia, powoli niknę, przy samym dole nie widać mnie prawie wcale, zważywszy na wysokość budynku. Byłbym trochę jak mój papieros. Po czasie zapomnieliby o moim istnieniu.

Jednak, jak już wspominałem, nie miałem zamiaru sprawiać, by o mnie zapominali. Chyba nawet dążyłem do odwrotnego celu – by zapamiętali mnie jak najmocniej. Tymczasem chciałem spaść, by zwyczajnie obudzić się ze snu i w dalszym ciągu swój cel realizować.

Otworzyłem oczy, powoli luzując uścisk mięśni. Uczucie niepokoju w sercu wróciło; co się działo? Delikatnie pokręciłem głową do przestrzeni przede mną, jakby to miało coś zmienić. Nie rozumiałem, dlaczego ogarnęła mnie taka panika. Jakbym robił coś złego.

W pewnym momencie do moich uszu dotarł jakiś hałas, który wyrwał mnie z chwilowego zamyślenia. Mimo to nie obejrzałem się za siebie, chcąc po prostu znaleźć się w łóżku, z powrotem w realnym świecie. Słyszałem prędkie kroki jakiejś osoby i jej nierówny oddech.

Chciałem już puszczać barierkę.

- Sehun? SEHUN! CO ROBISZ? – krzyknęła owa istota i wtedy świadomość, kim ona jest, uderzyła we mnie mocno. Luhan wydał z siebie jeszcze jeden, głośny krzyk, a potem dotarł do mnie i mocno przytulił się do pleców, tym samym uniemożliwiając mi upadek.

Poczułem przyjemne ciepło od jego ciała i mocno bijące serce Luhana. To było właśnie to, za czym tęskniłem.

Nie rozumiałem tylko… Czemu tak panikował? To tylko sen… Chyba…?

* * *

Kai ~

Jeszcze maszerowałem na granicy ciepłego, w miarę przyjemnego snu i obudzenia się w zimnym pokoju, uświadomiwszy sobie, że kołdra odkrywa znacznie za dużo mojego zmęczonego ciała. Tymczasem przewróciłem się jedynie na drugi bok, ignorując szumienie w głowie. Jeszcze się nie zastanawiałem, jak będę dzisiaj wyglądać – z worami pod oczyma, zamykającymi się powiekami, nieświeżym oddechem i tak dalej. Przez chwilę wolałem zostać w słodkiej niewiedzy i nieświadomości swojego żałosnego stanu.

Lubiłem imprezy, ale znacznie mniej adorowałem poranki po nich. Okropieństwo. Wtedy zawsze sobie mówię, że to już ostatni taki wypad, jednak, jak można się spodziewać, tylko na obietnicach się kończy.

Mruknąłem z dezaprobatą, czując chłodny dreszcz przebiegający mi przez kręgosłup. Chciałem dalej spać, mieć na wszystko wyjebane i po prostu wypoczywać sobie w świętym spokoju, wylegując się w cieplutkim łóżeczku. Tak, zdecydowanie o tym teraz marzyłem. W końcu nic się takiego nie stanie, gdy raz nie będzie mnie na uczelni.

W tym też momencie poruszyłem się gwałtownie, zdając sobie sprawę, że przecież dzisiaj zajęcia mam wieczorem, a o dziewiątej powinienem stawić się u ojca w biurze i… cholera jasna.

Podniosłem się prędko, przeklinając wszystko, co przyjdzie mi do głowy, po czym sięgnąłem po telefon w celu ogarnięcia która jest godzina. Aż uchyliłem usta, uświadomiwszy sobie, że jest już za dwadzieścia jeden dziewiąta, a mój stan pozostawia wiele do życzenia. Dodatkowo do miejsca, w którym znajduje się biuro, jedzie się zdecydowanie dłużej niż dwadzieścia jeden minut. Jestem skazany na spóźnienie się, nawet jeżeli posiadam motor.

Normalni ludzie pewnie zaczęliby się śpieszyć, byleby być na miejscu jak najwcześniej, z kolei ja… Ja straciłem wszelkie możliwe chęci. Skoro i tak teoretycznie już byłem spóźniony, to co za różnica ile się spóźnię? Ojciec tak czy siak będzie zły, pewnie zacznie krzyczeć, oberwie mi się i tak po kolei. Jedyne, co mnie interesowało to to, kogo przydzielił mi do pomocy. Miałem nadzieję, że to będzie chociaż ktoś w podobnym wieku, a nie facet lub kobieta z czterdziestką na karku. Ale projektowanie logo raczej przydzieli komuś młodemu. Chociaż… po nim można spodziewać się wszystkiego.

Nie chciało mi się wcale, ale mimo to wstałem, w miarę gotowy do funkcjonowania. Ogarnąłem się w miarę sprawie, złapałem jedynie za klucze do motoru oraz portfel z zamiarem kupienia sobie czegoś po drodze, po czym wyszedłem z mieszkania z głośnym trzaskiem. Sąsiadka pewnie znów będzie miała pretensje o zbyt głośne zachowywanie się o porankach… No cóż, trudno.

Czasami zastanawiam się co mną kierowało, że nie zgodziłem się mieszkać w jednym z hoteli ojca, jednak potem spoglądałem na jego wredną twarz i wszelkie wątpliwości co do mojej decyzji magicznie odpływały.

Kupiłem jedynie jakąś bułkę, już mając świadomość, że będę głodował przez najbliższe godziny. Z kawy zrezygnowałem – jazda motocyklem z gorącym napojem nie jest najwspanialszym pomysłem, na jaki mogłem wpaść.

Zobaczywszy jeszcze z daleka znajomy budynek, skrzywiłem się jedynie. Miałem ochotę na wstępie stąd zwiać, zawrócić. Izolowałem się od swojej rodziny jak najbardziej mogłem: mieszkałem daleko od nich, właściwie widzieliśmy się tylko wtedy, kiedy to było naprawdę koniecznie. W każdym razie ja nigdy takiego spotkania nie zainicjowałem sam od siebie. Nie znosiłem, gdy mieli nade mną przesadzoną aż kontrolę. Nie mogą mnie ciągle pilnować, w końcu muszę się usamodzielnić! Tak też przejęcie firmy od ojca nie było moim marzeniem, wolałem sam zapracować na swój sukces, a nie korzystać z tego, co stworzył ojciec. Zero satysfakcji.

Jedyne, czego chciałem od ojca to niewielka dopłata za mieszkanie, którego póki co nie byłem w stanie spłacać sam w całości. Mimo wszystko dalej byłem czasami przymierającym z głodu studentem, który potrzebuje pomocy rodziców. Chociaż nigdy bezpośrednio nie prosiłem o pieniądze – dostawałem je. Mniemam, że to za sprawą mamy.

Zaparkowałem wreszcie przed biurem i zwlokłem się zgrabnie z siedzenia, z ogromną dawką energii i entuzjazmu kierując się do wejścia.

No co ja takiego zrobiłem, że muszę tu być…?

Już miałem nadzieję, że przemknę się niezauważony przez hall, zapytam zapewne miłą recepcjonistkę o swoje stanowisko i skieruję się właśnie tam, nim ktokolwiek zauważy moje prawie czterdziestominutowe spóźnienie, aczkolwiek wtedy właśnie natknąłem się na NIEGO. Jak w jakimś tandetnym filmie, no przysięgam.

- Jongin, do cholery, czy ty zawsze musisz zrobić coś nie tak?!

- Dzień dobry, tato, również miło mi cię widzieć – mruknąłem z przekąsem tak jadowicie, że recepcjonistka aż zerknęła na mnie z czymś, co balansowało na granicy podziwu, jak i oburzenia. No tak, przypuszczam, że nikt prócz mnie nie miał odwagi odezwać się w taki sposób do swojego szefa. Jednak kiedy szef jest jednocześnie twoim tatą, od którego najchętniej byś się odizolował – to zmienia postać rzeczy.

Zgromił mnie spojrzeniem, co nie wywołało we mnie jakichś żywszych emocji.

- Do gabinetu – warknął, a ja z kolei wywróciłem teatralnie oczyma. Więc zaczynamy tę szopkę. Może to źle, że tak pesymistycznie podchodziłem do tej pracy? Przecież może być naprawdę zabawnie. Wzruszyłem jeszcze ramionami, zerkając na kobietą za ladą, która unosiła brew, po czym odwróciłem się na pięcie i ruszyłem za ojcem.

Jego „gniazdko” było dla mnie znajome, bywałem tu czasem jeszcze gdy byłem smarkaczem i kiedy miałem oczywiście lepsze relacje z rodzicami. Sam nie wiem, co tak dokładnie wywołało mój młodzieńczy bunt, a potem niejako decyzję na spędzenie reszty życia. Najpierw ignorował mnie po całości, by następnego dnia nałożyć tyle zakazów na moje życie towarzyskie, że to aż było śmieszne. Można powiedzieć, że miał po prostu dobre chęci… Ale to zdarzało się zbyt często.

Usiadłem na kremowym fotelu zupełnie tak jak kilka dni wcześniej. Spoglądałem na mężczyznę ze spokojem, kiedy ten wydawał się być o prostu zmęczony całą tą sytuacją. Uniosłem brew i zignorowałem stopniowo napływające wyrzuty sumienia. Nie czas na sentymenty!

- Więc? – zacząłem, kiedy ojciec nadal nie zaczynał. Dziwne, już dawno powinienem zostać co najmniej zmieszany z błotem.

- Nie byłbyś sobą, gdybyś się nie spóźnił już pierwszego dnia, prawda? – spytał, ściskając kąciki oczu dwoma palcami. Milczałem, zaciskając zęby z kumulującej się we mnie frustracji. – Czekam na wyjaśnienia.

- Co niby miałbym ci wyjaśniać? – zapytałem bezmyślnie.

- Oczywiście to, dlaczego przyszedłeś tak późno – powiedział, splatając ręce na klatce piersiowej i opierając się o swój fotel. – Nie mam zamiaru się tutaj z tobą użerać, bo to nie dom, ani nie plac zabaw, a ty jesteś podobno dorosłym człowiekiem, więc powinieneś to zrozumieć. Nie mam zamiaru traktować cię inaczej niż innych pracowników.

Trzeba przyznać, że nieco mnie przytkało i wbiło w oparcie, gdy skończył to swoje przemówienie. I miałem odpowiedź na swoje pytanie, które zadałem sobie jeszcze w klubie (o dziwo to pamiętam…) – nie będę nikim specjalnym w tej firmie. To w sumie dobrze? Niby tak jak sobie życzyłem, chyba dlatego postanowiłem spauzować chociaż dzisiaj.

- Zaspałem po prostu, budzik nie zadzwonił – odpowiedziałem z opanowaniem.

Po prostu nie poznawałem człowieka, z którym spędziłem niemalże całe życie. Podmienili go? Porwali, podstawiając jakiegoś sobowtóra? Zamrugałem gwałtownie. Miałem dziwne przeczucie, że zaraz zdarzy się coś nieprawdopodobnego. Tata kiwnął głową ze zrozumieniem (?!), przeglądając papiery leżące na biurku.

- No dobrze – mruknął. – Następnym razem postaraj się nie spóźnić, nie w taki sposób zarabia się pieniądze.

- Jasne – odparłem. Rany, to jedna z najspokojniejszych rozmów, jakie z nim przeprowadziłem. Aż zacząłem się zastanawiać, czy przypadkiem nie śnię.

- Twoje stanowisko jest na drugim piętrze, recepcjonistka powinna cię tam zaprowadzić. W środku będzie już twój współpracownik. Możesz iść.

Wstałem po prostu, chcąc jak najszybciej się stąd ewakuować. Byłem mentalnie przygotowany na jakiś atak, krzyki i inne takie, spokojna, opanowana rozmowa nie wchodziła w grę. Wyszedłem pospiesznie z pomieszczenia, wzdychając głęboko, kiedy znajdowałem się już na korytarzu. To za wiele dla mnie! A dzień dopiero się rozpoczął.

Tak jak ojciec powiedział, ta sama kobiecina od uniesionych brwi zaprowadziła mnie do całkiem ładnego biura. Drugie piętro było bardziej oszklone – zamiast zwykłych ścian były szyby, które można zasłonić roletą od wewnątrz. Panował tu taki wystrój, jaki w miarę mi się podobał. Pomijając wszystko, miejsce pracy było naprawdę… wdzięczne. Patrząc na sytuację z innej perspektywy – powinienem być zadowolony z takiej roboty. Nie każdy student ma okazję od razu pracować w dużej, dobrze prosperującej firmie.

Popchnąłem przeźroczyste drzwi, widząc jakąś osobę stojącą tyłem do mnie. Zmrużyłem oczy, próbując dokładnie ogarnąć, czy znam tę osobę czy nie. Chłopak, to stwierdziłem od razu, odwrócił się wraz z usłyszeniem szelestu, którego wywołałem. W tym też momencie „ścięło” mnie po raz kolejny. Co jeszcze niewiarygodnego się dzisiaj przytrafi?

Przede mną w całej swojej niewielkiej okazałości stał Baekhyun, dokładnie ten sam, który namiętnie lepił się do mnie po pewnej imprezie. Czemu moja pamięć po alkoholu nadal jest taka dobra?

Chłopak ogarnął mnie spojrzeniem od góry do dołu, po czym wyprostował się i uśmiechnął lekko. Taki uśmiech wyglądał znacznie lepiej niż ten pijacki, jakim uraczył mnie wtedy.

- Cześć, jestem Byun Baekhyun – przedstawił się. Miałem ochotę powiedzieć „wiem to!”, ale powstrzymałem się. W sumie to wciąż do końca nie potrafiłem wyjść z szoku. Świat jest zajebiście mały. – Ty pewnie Jongin?

- Tak. Skąd wiesz?

- Twój ojciec… szef mi powiedział. – Wzruszył ramionami. – Naprawdę chciałeś pracować w firmie swojego taty.

- To już nie twój interes. – Sam nie wiedziałem kiedy te słowa ze mnie wyleciały. Czy ja byłem zdenerwowany? Przecież to tylko jakiś chłopak. Który zdaje się, że mnie nie pamięta w ogóle. Nie wiem, czy to dobrze czy wręcz przeciwnie. Byun uniósł brew, wolno kiwając głową.

- Okeeej, w porządku, można było spokojniej – burknął dość cicho, a ja miałem ochotę dać sobie po twarzy. Zachowywałem się zdecydowanie dziwnie.

- Zwyczajnie nie lubię, jak ktoś się pyta o ojca. – Próbowałem jakoś z tego wybrnąć, co chyba mi się udało, bo ponownie kiwnął głową.

- No dobra, nieważne. Zajmijmy się pracą. Dobrze gdybyśmy ustalili kto co robi, żeby skończyć projekt jak najwcześniej. Potem może będzie jakiś następny… Całkiem dobrze rysuję, więc mogę się tym zając, ty… - mówił, zaś ja rozsiadłem się wygodnie na swoim krześle przy biurku, wyciągając śniadanie zakupione po drodze. Słysząc wzmiankę o sobie, dopiero teraz na niego spojrzałem.

- Czekaj, Baekhyun – przerwałem mu. Spoglądną w moją stronę, lekko zmieszany. – Wiem, że mamy pracować razem, ale chyba lepiej będzie dla nas obu, jak coś wytłumaczę. Jestem tutaj właściwie tylko dlatego, że zostałem zmuszony, w dodatku za pomocą skutecznego, jak widzisz, szantażu. Nie zależy mi na tej robocie.

- Chyba nie rozumiem.

Westchnąłem lekko, opierając się o oparcie obrotowego fotelu.

- Zwyczajnie nie mam zamiaru ci pomagać – wytłumaczyłem bezpośrednio. Jego policzki zaczęły czerwienieć, zapewne przez zdezorientowanie. A może i zdenerwowanie, kto wie.

- Mam wszystko zrobić sam? To dużo roboty. – Jęknął się tylko raz, na samym początku. Potem jego głos był pewny i zdecydowany.

- Jestem przekonany, że dasz sobie radę – odpowiedziałem mu wymijająco. Cholera. Ze mną naprawdę coś jest nie tak. Przecież nie chciałem być dla niego niemiły. Dlaczego więc odzywałem się do niego w taki sposób? Chłopak uchylił usta z frustracji. Miałem wrażenie, że jeszcze trochę i wybuchnie.

- Naprawdę w dupie masz to, że dla mnie ta praca z kolei jest ważna i bez niej praktycznie nie mam z czego żyć?

Oblizałem usta. Kolejna część robienia z siebie nieroba i kompletnego idioty. Zdenerwowanie zjadło mi mózg.

- Jeśli mam być szczery, to chyba tak, mam to w dupie.

- Świetnie – podsumował tonem pełnym sarkazmu. – Cudownie. Lepszej pracy nie mogłem sobie wymarzyć.

Wpatrywałem się w niego udawanym, beznamiętnym spojrzeniem. Tak naprawdę chciałem mu pomóc, choć teraz nie do końca zdawałem sobie z tego sprawę. Musiałem oczywiście zachować imidż dupka przez jakiś czas.

- Skoro tak uważasz, muszę się z tobą zgodzić, Baekkie.

~***~

Wreszcie skończyłam! T^T Sądziłam, że uda mi się jeszcze wyrobić na sobotę, jednak spóźniłam się o te kilka minut. Szkoda! :c Ale i tak jestem w miarę zadowolona, że nie przeciągnęłam tego zupełnie na niedzielę. 

Oddaję Wam w łapki TO. Średnio mi się ten rozdział podoba, ale chyba nie jest najgorszy... No, liczę na opinie. Ah, i przepraszam za błędy, ale nie mam siły już ich poprawiać. Kiedyś nadrobię.

Dziękujemy bardzo za nominacje do Liebster Award, ale jak już Uszati wspominała jakiś czas temu - jest nas dwie, więc zwyczajnie nie ma sensu brać udziału w tej zabawie. Niemniej - to bardzo miłe, dziękujemy jeszcze raz bardzo mocno. ♥

Dodatkowo, zapraszam na DyingSouls. Wprawdzie nic jeszcze tam nie ma, ale przygotowania trwają. :)