Twelfth

 Kai.

Cóż, sam jestem raczej nerwową osobą i dobrze zdaję sobie z tego sprawę, szczególnie że nie jeden człowiek raczył mi o tym wspomnieć i dać się przekonać. Czasami, a nawet częściej, zdarza mi się krzyczeć, kląć jak najęty, uderzać w coś, rzucać czymś (w kogoś) i wiele, wiele innych ciekawych możliwości. Tak, nie przeczę, że nie jestem zbyt spokojny, jednak w tej chwili patrzenie na wkurwionego Baekhyuna sprawia, ze zaczynam wątpić w swoją temperamentność.

Zwyczajnie chłopak powala wszystkich na kolana w tej dziedzinie. To nowy poziom wyprowadzenia z równowagi!

I prawdę mówiąc, nie miałem pojęcia co, do cholery, mam teraz robić. Siedziałem na swoim fotelu, nonszalancko oparty, z nogą założoną na nogę i po prostu się na niego gapiłem. Momentami przypominał mi moją stukniętą, hiperaktywną ciotkę od strony ojca, która na początku strasznie działa mi na nerwy, a potem zacząłem ją zwyczajnie ignorować, co idzie mi wyśmienicie do tej pory. Może powinienem wykorzystać tą taktykę również z Baekhyunem?

Skrzywiłem się lekko, gdy krzyknął głośniej. Wiecie jaki piskliwy głos ma ten świr, kiedy wrzeszczy? Bo ja nie miałem o tym pojęcia aż do tej chwili, pierwszy raz widzę go aż tak wkurwionego. Pytanie tylko – o co, do chuja pana? Uniosłem prawą brew z ukrywanym rozbawieniem.

- Baek, zamknij się – mruknąłem, przykładając palce do skroni; starałem się mieć jak najbardziej opanowany ton, tylko nie byłem pewien, czy to pogorszy, czy polepszy sprawę. Widziałem, jak zaciska zęby z frustracji, ale ucisza się na moment. – Właściwie to o co ci chodzi?

Naturalnie, że nie wiedziałem, choć on był święcie przekonany, iż jest inaczej – że wiem, co zrobiłem. Miałem wrażenie, że coś ważnego mi umknęło i zaraz będzie kosztować mnie życie, a co najmniej siniaka na ryju. Ewentualnie jeszcze podpite oko. Poziom jego wkurwienia zwiększył się kolosalnie, widziałem to w jego oczach, które tak uparcie wbijał we mnie, jakby chciał mnie zasztyletować, wypatroszyć i poćwiartować. Policzki mu zrumieniały, były bardziej czerwone niż kiedykolwiek, a jego usta chyba przymierzały się do wytłumaczenia mi mojego stanowiska w tejże sprawie. I to dość… wymownie.

- I ty się jeszcze, kurwa, pytasz o co mi chodzi?! – krzyknął znów. Aż dziwne, że nie przejmować się resztą personelu. – Ja rozumiesz, że ty wiecznie masz wszystko w dupie, najchętniej siedziałbyś na tej swojej dupie, patrzył na wszystkich z góry i jedynie im rozkazywał, bo przecież praca to za wiele dla twoich rączek! Rany, człowieku, nie dość, że nic, kurwa mać, nie robisz, żeby ten projekt się udał, to jeszcze nie szanujesz tego, że JA SIĘ STARAM. Pojebało cię, żeby wyjebać moją pracę?

Kopnął w biurko czubkiem buta i nawet się nie skrzywił, po czym zbliżył się ku mnie, wyciągając rękę do mojej zdezorientowanej twarzy, tak jakby chciał mnie uderzyć, acz wycofał się w pewnym momencie.

- Ja pierdolę, tak bardzo mnie nienawidzisz? Co ja ci zrobiłem? – powiedział wściekłym tonem, patrząc na mnie jadowicie. – Teraz muszę robić wszystko od nowa. WSZYSTKO. A miałem znaczną większość pracy! Wystarczyło skończyć szkic, kupić materiały i gotowe. Nie wiem, czy umiem narysować drugi raz to samo, do cholery. No i co się tak gapisz?!

- Ja… - zacząłem naturalnie jak niedorozwinięte dziecko. Wyprostowałem się na fotelu, oparłem łokcie na udach i zerknąłem na niego miękko, chyba pierwszy raz nie chcąc rozzłościć go bardziej. Już nie chodziło mi nawet o to, że mnie obraził, bo to nie cholerny pierwszy raz, to zawsze było na porządku dziennym; nie on jedyny mówił mi moje wady prosto w twarz, więc to także spłynęło po mnie jak woda po rynnie. To też nie było tak, że go nienawidziłem, bo było odwrotnie, uwielbiałem go – jedynie lubiłem go denerwować – i nigdy nie życzyłbym mu źle tak na serio. Jakkolwiek się nie zachowywałem, nie byłem bezuczuciowym draniem, jasne? – Hej. Naprawdę nie wiem, o czym mówisz. I ej, nie krzycz! Naprawdę. Nie wyrzuciłbym twojej pracy, na pewno nie specjalnie. Jeśli już, zrobiłem to przypadkowo.

Wysłuchał mnie, wpatrując się w sufit i oddychając głęboko. Widać, ze chciał się uspokoić i jakoś przetrawić moje słowa. Tym razem mój spokojny ton wpłynął pozytywnie na jego reakcje, a nie zawsze tak jest, gdyż ludzie przeważnie denerwują się jeszcze bardziej. Po kilku sekundach spuścił wzrok, kierując go na mnie.

- Czemu miałbym ci uwierzyć? – burknął. – Od samego początku robisz wszystko, żeby mi utrudnić tę pracę.

- Ty wcale też nie jesteś super miły, wiesz? – odszczeknąłem automatycznie, czego od razu pożałowałem. Słów jednak nie umiałem cofać, tak też tylko ugryzłem się w język i czekałem na reakcję chłopaka. Ku mojemu zdziwieniu, nie wybuchnął ponownie.

- Bo mnie denerwujesz! Na samym wstępie powiedziałeś, że masz to wszystko w dupie. Jaki mam dla ciebie być, skoro prawdopodobnie i mnie masz głęboko gdzieś?!

Ukryłem twarz w dłoniach z rozżalenia. Może to głupie, ale nie miałem pojęcia, że odbierał to w taki sposób. Sehun na przykład moje docinki zwyczajnie ignorował. No ale, Kai, nie wszyscy są Sehunem. Westchnąłem ciężko. Chyba czas pożegnać się z dumą na jakiś czas.

- Nie mam cię głęboko gdzieś – odparłem, wstając i podchodząc bliżej Baekhyuna. – I przepraszam, to był wypadek, nie chciałem tego zniszczyć, okej? Spróbuję ci pomóc, chociaż kompletnie nie umiem rysować.

Uśmiechnąłem się, bo czemu nie? Przyglądając się jego zdziwionej twarzy, mogłem nawet stwierdzić, ze jest całkiem uroczy, kiedy się złości, i nawet nie chciało mi się tej myśli od siebie odpychać. Po co? Powoli kiwnął głową, wyrażając zgodę. Dobrze.

Dobrze. Może przestanę wreszcie wszystko chrzanić.

* * *

 Sehun.

Zamrugałem gwałtownie, nim przyzwyczaiłem się do rażącego światła słonecznego, które padało wprost na mnie i subtelnie ogrzewało moje ciało. Wziąłem głęboki wdech, czując się dziwnie niezręcznie, jakby sen był dla mnie nowością. Obraz przede mną był zupełnie rzeczywisty  nie byłem pewien, czy to na pewno moja wyobraźnia. Dużo dziwnych rzeczy siedziało w mojej głowie i w większości było tu więcej… fantastyki, czegoś, co nigdy w życiu prawdziwym by się nie przydarzyło. Czasem szkoda. Czasem nawet lepiej.

Znajdowałem się w najzwyklejszym, pięknie zielonym, zadbanym seulskim parku. Nie bywałem tu zbyt często, ale kojarzę to miejsce bardzo dobrze. Moje życie polega teraz na bieganiu od mieszkania na uczelnię i z powrotem, a park znajduje się właściwie po drugiej stronie miasta. Seul jest ogromny, nadal czuję się w nim zagubiony, choć przecież przez tyle lat tu mieszkam.

Szedłem prostą alejką wyłożoną szarą kostką brukową, po obu jej stronach znajdowały się drewniane ławki pomalowane na bordowo. Prezentowało się ładnie – do tego drzewa, naturalnie, krzewy, klomby z kwiatami. I Luhan.

Siedział zupełnie nieprzepisowo na jednej z ławek, z nogami podkulonymi pod samą brodę. Grzebał jak zwykle w swoim telefonie, od razu pomyślałem, że w coś grał albo robił inną zupełnie niepotrzebną rzecz. W końcu jego komórka miała tyle funkcji, że nigdy nie rozumiałem po co właściwie one tam są. Chłopak jednak wiecznie zarzekał się, że wszystkie są mu jak najbardziej potrzebne, więc postanowiłem się nie spierać.

Przyspieszyłem kroku, by znaleźć się prędzej przy nim. Nadal czułem się trochę dziwnie, jakbym… nie mógł do końca kontrolować swoich ruchów, jakbym nie wykonywał ich sam, tylko automatycznie. Miałem wrażenie, że tylko przyglądam się swojemu ciału i posturze Luhana, było tak, jak przez tym całym zamieszaniem z bransoletkami. Teraz we śnie nawet jej nie miałem.

Będąc już wystarczająco blisko, z rozmachem usiadłem koło Lulu, popychając go lekko, na co skrzywił się na kilka sekund, lecz po chwili spojrzał na mnie i uśmiechnął się tym pięknym uśmiechem.

- Sehun. Właśnie miałem do ciebie dzwonić – powiedział, dając mi buziaka w policzek, co kompletnie mnie zdziwiło, ale też i ucieszyło.

Uniosłem brew. – Naprawdę? – spytałem, wyginając się tak, by zobaczyć, co w końcu robił na tym telefonie, i rzeczywiście – zobaczyłem na wybieraniu kontakt ze swoim imieniem.

- Wyobraź sobie, ze naprawdę – odparł, odsuwając komórkę jak najdalej ode mnie, wywołując u mnie cichy śmiech. Było tak normalnie, tak jak dawniej.

- Co właściwie tu robisz? – Moje usta same mówiły. – Jest wcześnie.

Wzruszył ramionami w odpowiedzi. – Dawno tu byłem, więc stwierdziłem, że czemu nie. – Spuścił nogi na dół, siadając „normalnie”. – Poza tym chciałem cię tu zaprosić i… zapytać o coś. Ale przyszedłeś sam. Telepatia? – Ponownie uśmiech zagościł na jego twarzy.

- Może. – Automatycznie uniosłem kąciki ust. – Więc o co chciałeś się zapytać?

- Hm – zaczął. – Tylko nie przestrasz się czy coś. I zastanów, zanim odpowiesz, okej?

- Jaaasne. – Byłem gotowy na wszystko, przecież rozmawiałem z Luhanem, na litość boską.

Zastanawiał się, czy aby na pewno zapytać, widać to było po jego mimice, wyrazie twarzy. Wziął głębszy wdech, po czym spojrzał na mnie łagodnie.

- Nie chciałbyś pojechać ze mną do Busan?

Zaskoczył mnie, ale w myślach byłem gotowy zgodzić się na wszystko, co by mi zaproponował. Przecież tyle się wycierpiałem, gdy go nie było, kiedy nigdzie nie wyjeżdżaliśmy, a kiedyś przecież tak kochaliśmy to robić. Skoro tak pragnąłem powiedzieć: „Jasne, Luhan, nawet jutro”, czemu powiedziałem…

- Ja… nie jestem pewien, czy to dobry pomysł, Lu.

Poczułem mocne uderzenie w głowie i obudziłem się gwałtownie. Rozwarłem prędko oczy i momentalnie ujrzałem przed sobą plastikowe siedzenie, na które pewnie wpadłem pod wpływem zbyt ostrego hamowania autobusu, w którym się znajdowałem. Od razu spojrzałem na nadgarstek – bransoletka była na swoim miejscu. Powoli dochodziła do mnie rzeczywistość i zdawałem sobie sprawę, że to nie mógł być sen typu tych, w których uczestniczyliśmy z Lulu przez te kilka tygodni. Na pewno nie. Gdybym miał kontrolę nad tym wyobrażeniem – zgodziłbym się na sto procent, rozegrał to inaczej… W ogóle wyglądałoby to odmiennie.

Zacisnąłem usta i rozejrzałem się po pojeździe. Znudzeni ludzie przyklejali swoje twarze do szyb, niektórzy spali jak ja przed momentem, inni tylko przyglądali się słonecznym seulskim ulicom. Widok jak co dzień, gdy wracam z uczelni. Tylko że gdy wracam, jest już… ciemno. Więc co robię w autobusie w środku pieprzonego dnia?

Chyba powinien w ogóle zapytać się kogoś gdzie jedziemy, bo uświadomiłem sobie nagle, że o tym też nie mam pojęcia. Sehun, uspokój się.

Tak, to doskonały pomysł, ale dość trudny w wykonaniu. Czułem, jakbym miał dziurę w pamięci, która nie chce się niczym zapełnić, a w myślach ciągle krążył mi ten sen i nie chciał dać spokoju.

Patrząc za okno, widziałem okolice, których nie odwiedzałem zbyt często. Droga prowadziła… do parku.

Szybko wyciągnąłem telefon i wybrałem listę ostatnich połączeń. Uśmiechnąłem się jak idiota, widząc połączenie przychodzące – odebrane przeze mnie - od Luhana. Chyba przeżyłem jakiś pierdolony sen proroczy! Nawet nie sądziłem, ze coś takiego rzeczywiście może się przytrafić!

Ponownie skierowałem spojrzenie na świat za szybą, w porę orientując się, że za chwilę muszę wysiąść. Może pięć minut później autobus zatrzymał się, a ja wyparowałem z niego jak oparzony, rzucając „do widzenia” na odchodnym.

Naprawdę musiałem się uspokoić! Dawno nie byłem czymś tak zaaferowany, moje realne życie było raczej nudne, jakby tak spojrzeć na nie z boku. Uroku dodawały tylko sny z Luhanem i ewentualnie wkurzanie Jongina, czyli moja ulubiona rozrywka od zawsze. Teraz mogło się wydarzyć coś równie ciekawego, wystarczyło tylko poczekać kilkanaście minut.

Skierowałem się ku bramie wejściowej, wyciągając z kieszeni paczkę z fajkami i odpalając jedną, to też zawsze potrafiło mnie uspokoić dziwnym sposobem. Zdecydowałem się na szybkie wypalenie tego szajsu, bo wiedziałem doskonale, że Luhan tego nienawidzi, jednak zanim go znajdę w tym ogromnym miejscu… Minie pewnie kawałek czasu.

Wszystko wyglądało tak samo jak w śnie. Identyczna aleja, drzewa, krzewy, kwiaty, ławki, kostka brukowa, słońce, czyste niebo. Znów szedłem główną dróżką, która niebawem doprowadzi mnie do osoby, którą kocham. Zaciągnąłem się po raz ostatni papierosem i zgasiłem go przy koszu, kulturalnie go do niego wyrzucając. Z tego miejsca już widziałem Luhana siedzącego z podkulonymi nogami, wyglądającego tak słodko jak zawsze go postrzegałem. Będąc już wystarczająco blisko, z rozmachem usiadłem koło Lulu, popychając go lekko, na co skrzywił się na kilka sekund, lecz po chwili spojrzał na mnie i uśmiechnął się tym pięknym uśmiechem.

- Sehun. Właśnie miałem do ciebie dzwonić, czy się nie zgubiłeś – powiedział, dając mi buziaka w policzek, co kompletnie mnie zdziwiło, ale też i ucieszyło.

Uniosłem brew. – Naprawdę? – spytałem, wyginając się tak, by zobaczyć, co w końcu robił na tym telefonie, i rzeczywiście – zobaczyłem na wybieraniu kontakt ze swoim imieniem.

- Wyobraź sobie, że naprawdę – odparł, odsuwając komórkę jak najdalej ode mnie, wywołując u mnie cichy śmiech. Było tak normalnie, tak jak dawniej.

- Co właściwie tu robisz? – Moje usta same mówiły. – Jest wcześnie. I do tego zaciągasz mnie tutaj, kiedy powinienem być na uczelni…

Wzruszył ramionami w odpowiedzi. – Dawno tu byłem, więc stwierdziłem, że czemu nie. – Spuścił nogi na dół, siadając „normalnie”. – Poza tym chciałem cię tu zaprosić, żeby zapytać o coś. W razie gdybyś nie przyszedł, pewnie zadzwoniłbym znowu, ale skoro się zjawiłeś. – Ponownie uśmiech zagościł na jego twarzy.

- Zawsze przychodzę. – Automatycznie uniosłem kąciki ust. – Więc o co chciałeś się zapytać?

- Hm – zaczął. – Tylko nie przestrasz się czy coś. I zastanów, zanim odpowiesz, okej?

- Jaaasne. – Byłem gotowy na wszystko, przecież rozmawiałem z Luhanem, na litość boską. Zresztą ja to już przeżyłem, prawda? W trochę innym wydaniu, ale jednak.

Zastanawiał się, czy aby na pewno zapytać, widać to było po jego mimice, wyrazie twarzy. Wziął głębszy wdech, po czym spojrzał na mnie łagodnie.

- Nie chciałbyś pojechać ze mną do Busan?

W tym śnie naprawdę musiałem być idiotą, że się nie zgodziłem na TAKĄ propozycję i w dodatku wypływającą z usta LUHANA, ale na szczęście teraz jestem zupełnie świadomy i do tego trochę mniejszym idiotą niż zwykle, więc z radością wypisaną na twarzy odparłem:

- Jasne, Luhan, nawet jutro.

* * *

 Kai.

Było już późno, czułem to – byłem nieźle zmęczony tym wszystkim, co wysysało ze mnie wszelkie siły i ochotę do funkcjonowania. Mimo wszystko byłem dość rozbudzony, przynajmniej trzymałem się jako tako w pionie, ani nie leżałem na biurku. Może to dziwnie zachowanie z mojej strony, ale starałem się jak mogłem i odnoszę wrażenie, że dużą miarę w tym było zwykłe poczucie winy. Jednak mniejsza z tym. Baek praktycznie zasypiał, głowa opadała mu coraz niżej, powieki również, ale uparcie szkicował cienkim ołówkiem na kartce zapełnionej całkiem niezłym rysunkiem. Moja rola dzisiaj polegała głównie na siedzeniu przy nim, pilnowaniu, by całkiem nie zasnął i ewentualnemu dawaniu pomysłów na wizualną część logo. Może i to nie było wiele, ale raczej wystarczająco.

- Nie śpij jeszcze – mruknąłem, trącając go w bok, na co zerknął kątem oka i westchnął ze zmęczeniem. Wyglądał fatalnie, wydawało mi się, że jego oczy są dziwnie podkrążone, i wtedy też zacząłem się zastanawiać, czy dobrze sypia, a jeśli źle – to dlaczego. Nagle chciałem wiedzieć o nim więcej niż to, co jest zawarte w papierach – co lubi jeść, jakiej muzyki słucha i dlaczego ta praca jest dla niego taka ważna. Czy może kogoś ma.

Baekhyun wrócił do szkicowania, przyspieszając ruchy dłoni, pewnie by szybciej skończyć. Nie wiem dlaczego chwilę potem objąłem go jedną ręką w talii i zbliżyłem się. Zmęczenie sprawia, że po prostu nie masz najmniejszej siły udawać kogoś innego, kogoś, kim nie jesteś, lub kogoś, kogo udajesz cały ten czas. Jego ręka drgnęła, ale nic nie zrobił, nawet nie spojrzał, tylko jego grdyka uniosła się i opadła, gdy przełykał nerwowo ślinę. Uśmiechnąłem się pod nosem, dziwnie było widzieć zawsze pewnego siebie Baekhyuna, który nie wie co robić.

- Koniec na dzisiaj – powiedział ściszonym głosem, odkładając swoje narzędzie pracy i odsuwając projekt. – Masz uważać, żeby tego nie wywalić! – mruknął z przekąsem, krzywiąc się lekko. – Jasne?

- Jasne. – Uśmiechnąłem się lekko, na co chyba automatycznie odpowiedział tym samym. Delikatnie przesunąłem po boku chłopaka, a ten wreszcie zatrzymał na mnie spojrzenie na dłuższą chwilę. Miał szeroko otwarte oczy, jakby wycieńczenie się ulotniło wraz z tym jednym ruchem. Zjechał spojrzeniem niżej, na moje usta i nie byłem specjalnie zdziwiony, kiedy zbliżył się prędko i przycisnął wargi do moich. Zaskoczenie wywoływałem u siebie ja sam, że mi to nie przeszkadzało.

Nie miałem oporów z otwarciem ust, tym, że ktoś w nie ingerował – również nie. Było tak, jak sądziłem, że będzie – nie za delikatnie. Czułem na dolnej wardze zęby, język współgrał z innym językiem, przyciągnąłem jego ciepłe, szczupłe ciało bliżej. Wstałem, ciągnąc go za sobą i starając się nie przerwać pocałunku ani na chwilę. Ścisnąłem obiema rękami biodra Baekhyuna, w czasie gdy wolno prowadziłem go w stronę ściany, żeby zaraz przycisnąć go do niej, całym sobą naprzeć na drobniejszą posturę i w dłonie ująć głowę Baeka, delikatniej, sprawiając kontrast z tym wszystkim, co robimy. Czułem, jak uśmiecha się lekko i wcale mu się nie dziwiłem, bo sam miałem ogromną ochotę zwyczajnie się roześmiać z nadmiaru pozytywnych emocji. Pocałunek był głęboki, taki podnoszący tętno i powodujący brak oddechu, który zresztą niebawem nastąpił; odsunąłem twarz na kilka milimetrów, wpatrując się w jego twarz, która wyrażała więcej niż kiedykolwiek widziałem.

- Chyba muszę wracać – powiedział. Ręce trzymał owinięte wokół mojej szyi przez cały czas, teraz jedynie poluźnił uścisk.

- Jestem motorem, odwiozę cię. – Zaproponowałem, nie namyślając się za wiele. Chłopak zaśmiał się nagle i zwrócił oczy ku górze.

- Miły Jongin, dziwne rzeczy się dzieją – rzekł z rozbawieniem, na co pokręciłem głową pobłażliwie.

- Tak, miły, to teraz tego nie zepsuj – ostrzegłem, po czym odciągnąłem go od ściany za szlufki jego jeansów. – Chodź, czas na przejażdżkę prawdziwą maszyną z prawdziwym facetem.

Wyswobodził się delikatnie i podszedł do fotela, by zabrać swoją kurtę, moją zaś rzucając niedbale ku mnie. Uporządkował trochę biurko, zgarnął klucze od biura i w ekstremalnie szybkim tempie był gotowy. Coś niebywałego.

- Mówisz o mnie? – spytał, unosząc figlarnie brew. Zaśmiałem się.

- Raczej o sobie – odparłem, po czym, chcąc zapobiec jego odszczeknięciu się, cmoknąłem go w usta i zwyczajnie wypchnąłem za drzwi. Oczywiście nie udało mi się uniknąć jego małej zemsty.

~***~

Chciałabym bardzo mocno przeprosić Was i Uszatka, że tak cholernie zaniedbałam CM. Że w ogóle zaniedbałam pisanie, bo opuściłam się we wszystkim, co ma związek z blogowaniem. Trochę się ostatnio u mnie działo, złych i dobrych rzeczy, więc jedyną rzeczą, która mnie usprawiedliwia jest brak czasu i głowa zajęta życiem prywatnym. Sama mam nadzieję, że się poprawię. Trzymajcie kciuki, żeby się udało. :)

Tymczasem chciałabym Wam życzyć wszystkiego dobrego z okazji Nowego Roku! Żeby był lepszy niż poprzedni, bardziej radosny, owocniejszy w sukcesy, no i oczywiście pełen yaoiców oraz Waszych ulubionych pairingów. :D Kocham Was i cieszę się, że nasz blog odniósł taki sukces... 103 obserwatorów na dzień dzisiejszy. Gdy zaczynałyśmy, nawet o tylu nie marzyłyśmy. :3 Dziękujemy! ♥ Spełniania marzeń!

EDIT: I zapraszam na konkurs dot. opowiadań yaoi. :D KLIK~