Ninth

Baekhyun ~

- Nadal nie rozumiem, po jaką cholerę ci ten sznurek przyczepiony do ręki – mruknąłem, obrzucając spojrzeniem nadgarstek Luhana. - Ani to ładne, ani jakieś super wartościowe – prychnąłem, idąc do przodu. Właściwie nie wiedziałem po co idę, gdzie idę, podążałem jedynie za Luhanem, który uśmiechał się w tamtym momencie jak jakiś upośledzony idiota.

- Dla mnie ma wartość – oburzył się, wydymając swoje policzki.

- Serio? Mi raczej kojarzy się ona z czasami przedszkola, kiedy przedszkolanki wiązały na nadgarstkach jakieś sznurki, żeby nauczyć się, która to strona prawa, a która lewa. Trochę tandetne. - Wzruszyłem na te słowa ramionami i przyspieszyłem kroku, zrównując chód z Luhanem.

- Jesteś bezczelny. - Ściągnął zabawnie brwi i naburmuszył się lekko, wyglądając przy tym jak jakieś niezadowolone dziecko, które nie dostało tego, o co prosiło swoich rodziców. - Ty nie rozumiesz, że ona ma w sobie moc?

Nie mam pojęcia co wtedy mnie tak rozśmieszyło, że prawie się popłakałem. Być może ton głosu Luhana, jego przekonanie, że te słowa są prawdziwe, a może to, że chciał mi wcisnąć taki kit. Tak czy owak wszystko skumulowało się, a ja niemal zwijałem się ze śmiechu na dziurawym chodniku, prawie się potykając. Dziwiło mnie tylko to, że jeszcze całkowicie się nie wywaliłem.

- Jasne – zakpiłem, teatralnie ścierając łezkę z kącika oka. - Może mi powiesz, że twoje życzenia się spełniły i jak ja wypowiem, to też nagle cudownie zadziała – prychnąłem, biorąc w dłoń rękę Lu, po czym krytycznie spojrzałem na wstążeczkę.

- No nie wiem – odpowiedział całkiem poważnie, marszcząc czoło. - Ona jest moja, więc nie jest powiedziane, że zadziałałaby w twoim interesie – stwierdził – ale zawsze można spróbować!

Widziałem ten entuzjazm, który aż od niego tryskał, i szczęście malujące się na przemiłej twarzyczce, ale miałem wrażenie, że mój przyjaciel całkowicie ześwirował i nigdy go nie odzyskam. Byłem rozdarty. Nie wiedziałem, czy mam się śmiać z jego głupoty, czy nad tym płakać i się rozczulać. Okropnie trudny wybór.

- Czyli proponujesz mi teraz, żebym zrobił z siebie takiego durnia jak ty i poprosił o coś, co i tak się nigdy nie spełni, tak? - zapytałem, a on w odpowiedzi pokiwał głową. - A co, jeżeli mam kilka życzeń? Mogę je wszystkie wymienić.

- Chyba nie, może tak nie ryzykuj. Wybierz to, które jest dla ciebie najważniejsze, a jeżeli się spełni, poprosisz o drugie. - Uśmiechnął się w ten swój przerażająco słodki sposób i ściągnął z ręki bransoletkę, po czym mi ją podał.

Spojrzałem na czerwony kawałek sznurka i westchnąłem. Nie zaszkodziło spróbować.

- A ty skąd o tym wiesz?

- Zaczęło się od snu – zakomunikował, poprawiając czarny plecak zawieszony na swoich ramionach. - Tam Sehun mi powiedział, że możemy nią przywołać siebie, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi – dodał, patrząc na chodnik przed nim. - Nie wiem czy działa, to się okaże, ale byłem ciekawy. Posiedziałem trochę przed komputerem i szukałem. Gdzieś było napisane, że spełniają też życzenia lub pomagają w ich realizacji. Mogły być to tylko głupoty, ale wątpię.

- To brzmi jak jakaś tandetna bajka – zaśmiałem się, obracając w palcach przedmiot. - I nie bardzo mogę w nią uwierzyć.

- Ale spróbuj. To tylko jedno życzenie. Nic nie stracisz, jeśli je wypowiesz – powiedział, a ja musiałem przyznać mu rację. Sam nie wiedziałem, dlaczego byłem tak potwornie uparty i chciałem postawić na swoim, przy okazji pokazując Luhanowi, że to właśnie on się myli. Może dlatego, że nie wierzyłem w żadne pomoce przy szczęściu. Był los i to on potrafił coś naprawdę spieprzyć lub sprawić, że człowiek chciał żyć jak najdłużej i nie umierać, bo tak bardzo mu się powodziło. Wróżki, duchy, demony, wiedźmy, czary i magiczne przedmioty nie były dla mnie, bo to wszystko brzmiało śmiesznie. Byłem człowiekiem, który raczej unikał takich rzeczy, ale najwyraźniej mój szajbnięty przyjaciel chciał to zmienić.

- No to niech twoja magiczna bransoletka, o ile ma tyle mocy, przyśle do mnie jakiegoś mega przystojnego, kasiastego faceta o nieziemskim i seksownym ciele i zabójczym uśmiechu. Mam podawać szczegóły? Wiesz, chcę spotkać swój ideał. - Przyznaję, byłem trochę niemiły i wcale nie marzyłem o kimś takim, choć nie ukrywam, że przydałby się. Po Chanyeolu nie miałem nikogo i doskwierała mi samotność, ale nie byłem aż tak zdesperowany, żeby prosić o to kawałek włóczki.  

- Wiedziałem, że masz wymagania – burknął, zabierając mi bransoletkę.

- Ja dopiero się rozkręcałem, jeszcze miałem tyle szczegółów do podania, ale najwyraźniej straciłbym czas, bo nikogo tu takiego nie ma. Rozejrzyj się – rozkazałem, a Luhan zlustrował ludzi idących obok nas. - Wybacz, ale ta staruszka nie jest moim ideałem, a tym bardziej ten napakowany łysol, który ma większe mięśnie od mózgu. - Skrzywiłem się, mówiąc to, po czym odwróciłem z niesmakiem wzrok. - I w ten oto sposób chciałem zakomunikować ci, że twoja bransoletka jest gówno warta i pogódź się z tym, Lulu.

- Ty nie potrafisz niczego docenić – jęknął, uderzając mnie dłonią w ramię, jednak niezbyt silnie. - Jesteś zbyt niecierpliwy. Nikt nie powiedział, że to musi być teraz.  

- A ja zażyczyłem sobie, żeby to było akurat tu i teraz. Coś się nie spełnia – stwierdziłem, wsuwając dłonie do kieszeni. - Jestem realistą, nie marzycielem jak ty. Nie wierzę w nic takiego, jak szczęśliwe, magiczne bransoletki, które są jedynie jakąś włóczką. Równie dobrze mógłbym teraz uciąć jej kawałek i sprzedawać ludziom za krocie, twierdząc, że dzięki nim odmieni się ich życie – prychnąłem, kręcąc głową. - I słyszysz, Lu? - zapytałem, patrząc na niego uważnie. - To brzmi absurdalnie, nie uważasz?

- W twoich ustach wszystko tak brzmi – warknął w odpowiedzi. - Dobra, nieważne. Mów sobie co tam chcesz, ale ja będę zawsze wierzył, że coś w sobie mają, inaczej nie mógłbym się widywać z Sehunem...

- W snach - dokończyłem za niego. - I tu zaczyna się problem – syknąłem, wyciągając jedną dłoń, po czym poprawiłem kilka kosmyków włosów, które spadły mi na czoło. - Mówiłeś, że widzisz się z Sehunem i on wytłumaczył ci, o co chodzi z tymi bransoletkami, ale nie uważasz, że to śmieszne? Zresztą nie tylko to, bo dzisiaj mówisz same głupoty – skwitowałem, nawet nie zwracając uwagi na przeszywające spojrzenie Luhana, którym mnie uraczył. - Jakiś koleś powiedział ci w twojej głowie, że w tym sznurku, który masz na swoim nadgarstku, jest magia. Ale chciałem ci uświadomić, że ty sam to wymyśliłeś, bo na twój sen nie ma wpływu nikt, poza tobą – wyjaśniłem mu, próbując jakkolwiek do niego dotrzeć. - To jakiś zlepek twoich wspomnień, tego o czym myślałeś w dzień i może jakichś filmów, czy książek. Twoja wyobraźnia w nocy nieźle pracuje, tak jak moja, ale nie chciałbyś wiedzieć, co mi się śni.  

- Właściwie, to bym chciał – oznajmił.

- Czyli masz ochotę słuchać o tym, że co noc nawiedza mnie Chanyeol i ten jego seksowny tyłek? A wiesz co jest najlepsze? - zapytałem, a on pokręcił przecząco głową. - W tym innym świecie, nie ma tej podstępnej, wypompowanej pindzi. Jest pięknie, tylko ja, Chanyeol, gorący seks i żadnych zdrad. Chociaż... - Zamyśliłem się, mrużąc oczy. - Raz była, jak Yeollie zrobił dzieciaka tej flądrze. Ale to był koszmar, jej wytapetowany ryj nawet w nocy mnie nawiedzał – zażaliłem się, oddychając ciężej. - Jakby nie wystarczyło, że muszę ją oglądać w dzień.

- Mogłeś mi tego oszczędzić – stwierdził po chwili, a ja zaśmiałem się cicho.

- Chciałeś wiedzieć, to powiedziałem. Sam jesteś sobie winny – oznajmiłem, a Luhan pokręcił jedynie głową na znak, że się nie zgadza i odwrócił wzrok. - W sumie lubię spać, odrywam się wtedy od tej pieprzonej rzeczywistości i myśli, że jeżeli nie znajdę pracy w przeciągu tygodnia, nie dość, że umrę z głodu, to w dodatku zamieszkam na ulicy – fuknąłem zły.  

- Ty w ogóle jej szukałeś, Baekkie? Wiesz, że ja ci zawszę pomogę.

- Wiem i jestem ci wdzięczny, ale sam sobie poradzę, chyba – uciąłem, spuszczając wzrok na moje nieco brudne trampki, które w tamtym momencie stały się wyjątkowo ciekawe. - Wczoraj przesiedziałem cały dzień na poszukiwaniach. I znalazłem tylko same beznadziejne oferty.

Luhan prychnął, zbliżając się do mnie, po czym złapał swoją dłonią moją rękę i odciągnął na bok. - Uważaj, wlazłbyś w znak – zaśmiał się, nadal mnie trzymając i chyba nawet nie zamierzał już puszczać. - Ale nie przesadzaj, od jakiejś pracy trzeba zacząć, żeby później wzbić się na szczyt – stwierdził, patrząc się na mój profil. - Co ty tam wypatrzyłeś?

- Dostawca pizzy, obsługa kurnika, listonosz, konserwator cmentarny... Czy ty sobie wyobrażasz mnie w stroju listonosza i z torbą na ramieniu, chodzącego od domu do domu? Jeszcze gdzieś tam był mleczarz – mruknąłem z rozbawieniem, zaciskając palce na jego bluzie. - Wybacz, ale chyba się nie nadaję i odpuszczę.

- Ale przynajmniej byś zarobił... - powiedział, tłumiąc śmiech. - I myślę, że do obsługi kurnika byś się nadał, zwierzęta cię kochają! - zakpił, uśmiechając się szeroko.

- Tak, zwłaszcza kot mojej matki, który jak mnie widzi, to puszy się i ma ochotę skoczyć i wydrapać mi oczy. Od niego ta miłość aż tryska. - Pokręciłem z niedowierzaniem głową, wzdychając pod nosem. - Prawda jest taka, że ja nie nadaję się do niczego, poza pracowaniem w tej beznadziejnej knajpce, z której mnie wywalili.

- Trzeba było się nie spóźniać – wycedził przez zęby. Zawsze był zły, kiedy nie przychodziłem na czas, co zdarzało mi się dosyć często. Nie moja wina, że ktoś ustalił tak wczesne godziny na rozpoczęcie pracy, a ja potrzebowałem trochę czasu, żeby wstać, przygotować się, zjeść śniadanie i po drodze wstąpić gdzieś jeszcze. Graniczyło to z cudem, żebym się wyrobił, ale to już nie była moja wina. - Masz nauczkę.

- Wolałbym, żeby obcięli mi z pensji parę groszy, niż wywalili na zbity pysk – odparłem, przygryzając policzek od wewnętrznej strony. - Ten idiota zrobił mi na złość. Ciekawe, czy szef będzie taki szczęśliwy, jak się dowie, że jego synalek wyrzucił najlepszego pracownika – prychnąłem lekko rozdrażniony. Zauważyłem, że ostatnio często się nad sobą użalałem, ale miałem to gdzieś, że Luhan ma być może tego dość. Po prostu byłem zły i na kimś musiałem to wszystko wyładować.

- Zapewne przyjdzie do ciebie i na kolanach będzie błagał, żebyś był tak łaskawy i wrócił do pracy, bo bez ciebie knajpka upadnie, czeka ją bankructwo – zaśmiał się melodyjnie, ale mi do śmiechu wcale nie było. - Bo byłeś tak przykładnym pracownikiem, że reszta powinna brać z ciebie przykład – zakpił, ciągnąc mnie za sobą. - Dobra, tak szczerze, to czasami miałem wrażenie, że wcale się do tego nie nadajesz i dziwiło mnie to, że tak długo tam wytrzymałeś. - Zacisnął mocniej dłonie na mojej ręce, nawet na mnie nie patrząc. - Ale udało ci się przez kilka miesięcy. Zadziwiłeś mnie, Baekkie.

- Dzięki – fuknąłem, marszcząc nos.

- No ej, nie obrażaj się. Chciałem przez to powiedzieć, że ta praca w ogóle do ciebie nie pasowała. Nie nadajesz się na kelnera. W tym stroju wyglądasz trochę jak pingwin. - Wystawił w moją stronę język, a ja nie miałem pojęcia do czego on zmierza. Jeżeli miał zamiar mnie obrażać, to mógłby sobie od razu odpuścić. - Ja myślę, że powinieneś poszukać czegoś, co pasowałoby do twoich kwalifikacji.

- Których nie mam – dodałem do jego wypowiedzi, a on pokręcił głową.

- Z takim zapałem, to się nie dziwię, że jeszcze nic odpowiedniego nie znalazłeś – oznajmił. - I masz je, przecież za dwa lata kończysz studia. To wcale nie tak długo, a poza tym przez ostatni czas się chyba czegoś nauczyłeś. Po to chodzisz na uczelnię. - Jego duże oczy wbiły przeszywające spojrzenie w moją sylwetkę. - A ludzie potrzebują takich osób jak ty.

- Uważaj, bo ktoś ci przyjmie bezrobotnego, umierającego z głodu studencika. Poza tym nie widzę nigdzie odpowiednich ofert pracy, więc wątpię, bym jakąś znalazł w najbliższym czasie – jęknąłem zrezygnowany. To nie to, że byłem za mało wytrwały, po prostu po stwierdzeniu wszystkich faktów doszedłem do wniosku, że paplanina Luhana nie ma sensu, a ja zginę śmiercią głodową w ciągu najbliższych tygodni. - Może ja już lepiej przyjmę tę posadę obsługi kurnika albo konserwatora cmentarnego – powiedziałem z zawodem, wyrywając rękę z objęć Xi.  

- Jesteś idiotą – skwitował, zatrzymując się w miejscu. Spojrzał na coś uważnie, mrużąc powieki, a ja przystanąłem obok niego i westchnąłem cicho.

- Tak, wiem – mruknąłem, szturchając jego ramię. - Możemy już iść? Nie chcę nic mówić, ale chyba zbiera się na deszcz, a my nie wzięliśmy parasola. Jeżeli chcesz tu stać i moknąć to proszę bardzo, ale ja idę. Nawet nie wiem, gdzie miałeś zamiar mnie zabrać – zakomunikowałem, chowając dłonie do kieszeni bluzy, po czym uśmiechnąłem się lekko, wycofując się.

- Czekaj! - pisnął, ponownie tego dnia łapiąc mnie za łokieć i pociągnął do przodu, w kierunku pokaźnych rozmiarów, eleganckiego hotelu. Niemal biegł po marmurowych, dużych schodach, które na pierwszy rzut oka wydawały się niewiarygodnie śliskie i czyste. Aż bałem się na nich stanąć, by przypadkiem czegoś nie pobrudzić. - Wiedziałem!

- Dobrze się czujesz? - zapytałem z troską, patrząc na niego uważnie.

- Świetnie. - Jego entuzjazm mnie przerażał. Kiedy poznałem Luhana, był całkiem inny. Trochę skryty w sobie, ciężko było z nim jakkolwiek dojść do porozumienia, właśnie przez ten ciężki charakter, ale z biegiem czasu zmienił się. Stał się odważniejszy, śmielszy i częściej się uśmiechał. Nie miałem pojęcia, co było tego powodem, ale cieszyłem się, że wreszcie przestał być tak potwornie kruchy i delikatny.  

Spojrzałem w miejsce, w które patrzył i zacisnąłem usta w wąską linię.

Przed nami stała tablica ogłoszeń oprawiona w złotą ramkę, która idealnie współgrała z poręczami przytwierdzonymi do schodów. Sam nigdy nie zwracałem uwagi na żadne ogłoszenia, bo najzwyczajniej w świecie nie chciałem marnować na to czasu, w przeciwieństwie do Luhana, który dokładnie czytał każdą literkę widoczną na białej kartce.

- Mówiłem, że coś znajdziemy – powiedział ucieszony, wskazując na kilka zdań, które po chwili przeczytałem.

- Mówisz poważnie? - prychnąłem, uśmiechając się kpiąco.

- Tak. - Cóż, jego mina również na to wskazywała. - A ty, Baekkie, jak tylko wrócisz do domu, przygotujesz sobie CV i wyślesz je tu – rozkazał - bo potrzebują architekta, a ty się nadasz. Byleby nikt cię nie wyprzedził. I nie waż się dyskutować. Sam wszystkiego dopilnuję.

- Niech ci będzie, ale i tak się ośmieszę.

*

soundtrack

Luhan ~

 Być może było to śmieszne i prawdopodobnie dziecinne, ale doszedłem do wniosku, że wolę tę rzeczywistość w moich snach od prawdziwego życia. Tam było spokojniej, ale mimo to działo się o wiele więcej. Pomijając pierwszy sen, te sytuacje były dość przyjemne i nie chciałem, by się kończyły, dlatego czasem wolałem się nie budzić, najlepiej nigdy, i trwać w tym jak najdłużej. Będąc w tym innym świecie, czułem się zupełnie inaczej, ale on był zbyt kruchy, tak szybko się rozpadał. To była jedyna wada. Poza tym, myślę, że były same pozytywy. Wszystko kreowałem sam, według własnego uznania, ale tylko jeżeli był to mój sen. Jedynie na co nie miałem wpływu, to relacje pomiędzy mną a Sehunem.  

 Prawdziwe życie było dla mnie ważne. Starałem się każdą możliwą minutę wykorzystywać dobrze, widywać się jak najczęściej z Baekhyunem, który stał się dla mnie naprawdę ważny. Po wypadku Sehun przez jakiś czas był przy mnie, ale nie wypełnił tej strasznej pustki, nie udało mu się w przeciwieństwie do Baekhyuna, który może starał się mniej od Oh. Efekty były jednak silniejsze i dziękowałem mu w duszy, że był przy mnie i nie opuścił. Nie znałem swojego życia przed wypadkiem, może jedynie niektóre sytuacje, które widziałem na filmach i zdjęciach, ale myślę, że wcześniej nie znałem nikogo podobnego, równie zdziczałego i ciekawego, co Byun. Jego charakter był dość trudny, ale mimo to nie dało się go nie lubić.  

 Czasami chciałem spędzać więcej czasu z Baekhyunem i to zaczęło mnie przerażać, ale to chyba tylko dlatego, że przy nim zapominałem o tych dręczących mnie sprawach. Naprawdę skutecznie potrafił tak rozplanować mi dzień, że nim się spostrzegłem, był już wieczór, a ja mogłem przenieść się do tej innej, bardziej lubianej przeze mnie rzeczywistości i po prostu się zatracić. Wcześniejsze próby jakichkolwiek starań odbudowy relacji pomiędzy mną a Sehunem w prawdziwym świecie wydawały się niemożliwe. Przecież tak bardzo się staraliśmy, ale najwidoczniej potrzebowaliśmy czasu i innego miejsca, by to wszystko naprawić. Tam, w snach, było wszystko łatwiejsze, lepsze... A Sehun wreszcie stawał się dla mnie kimś ważnym, może nie tak jak przed wypadkiem, ale mimo to odzyskiwałem utracone uczucie. Inni mogliby powiedzieć, że to śmieszne, ale nie dla mnie. Te sny pomogły mi... nam i nie mógłbym teraz z nich zrezygnować, choć to i tak prawdopodobnie jest niemożliwe.  

 Noc była dla mnie ucieczką, momentem, w którym miałem zupełnie wszystko. Uwielbiałem kłaść się do łóżka ze świadomością, że zaraz spotkam się z kimś, kto tak bardzo się o mnie kiedyś starał, kto nadal ma nadzieję, że to wszystko powróci i będzie tak samo jak wcześniej. Dla niego jestem ważny i nigdy o mnie nie zapomniał, tak jak zrobiłem to ja. Bo Sehun był po prostu wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Nie wyobrażałem sobie lepszego kompana do conocnych rozmów.

 Westchnąłem cicho, jednak zagłuszył to szum warczących silników dochodzący z ulicy. Zdziwiło mnie to, zawsze wybieraliśmy odosobnione miejsca, gdzie nie było ludzi, tym razem było zupełnie inaczej. Wydawało mi się, że jestem w jakimś mieście, znacznie większym od Seulu, ale jakbym je gdzieś kiedyś widział. Uwielbiałem miasta, zwłaszcza tak ogromne jak to i być może podświadomie wybrałem akurat je, ale wcale nie żałowałem.  

 Podszedłem wolno do barierki i pochyliłem się nad nią, zaciskając dłonie na zimnej powierzchni, by nie spaść, zwłaszcza że znajdowałem się tak wysoko. Wiedziałem, że stoję na dachu budynku, wręcz wieżowca, który piął się dumnie do góry, w stronę chmur. Przez chwilę miałem wrażenie, że jeśli stanę na palcach, będzie mi dane dotknąć ciemnego nieba i migoczących wesoło gwiazdek rozsypanych na całej jego powierzchni. Było tak magicznie, niesamowicie, to wszystko było moje.  

 Uśmiechnąłem się nikle, spuszczając głowę nieco w dół i rozejrzałem się dookoła, chłonąc dokładnie każdy szczegół rozciągającego się przede mną widoku. Był piękny, a ciemność, którą rozświetlały miliony świateł, była nie do opisania, wręcz cudowna. Wcześniej wolałem przed nią uciekać, teraz chciałem tu zostać i podziwiać, zapamiętać każdy detal malującego się przed moimi oczami obrazka. Nie wiedziałem gdzie dokładnie jestem, ale byłem pewien, że nie chcę ruszać się stąd ani na krok. Niby podobne widoki miałem w Seulu, ale to nie było to samo, zwłaszcza że teraz śniłem i czekałem na kogoś.

Kiedy podniosłem twarz, pozwoliłem, by zimny podmuch wiatru otulił moje nieco zgrzane policzki i zamknięte oczy. Czułem, jak moje włosy zafalowały delikatnie, a później opadły leniwie na czoło, łaskocząc mnie lekko. Wzmocniłem uścisk i zacisnąłem wargi w wąską linię, chcąc przybliżyć się do tego, co wcześniej widziałem, nawet jeżeli fizycznie było to niemożliwe. Moje pragnienia były dziwne, ale nie mogłem z nich zrezygnować, bo napawały mnie pewnego rodzaju szczęściem w moim magicznym świecie, do którego poza mną miał dostęp tylko Sehun.

- Też uwielbiam Nowy Jork. - Usłyszałem jego głos, przez co moje ciało na chwilę zesztywniało. Nie wiedziałem, dlaczego tak na niego reaguję, po prostu chyba naprawdę się cieszyłem, że mogę go spotkać.

Byłem pewien, że przyjdzie i nie zawiódł mnie.

- Jest piękny – odparłem po chwili, nie odwracając się nawet. Wiedziałem, że nie muszę, bo po chwili zobaczyłem, jak staje obok mnie i przygląda się z góry zatłoczonym, nowojorskim ulicom. - Magiczny.

- Jak wtedy Indie. - Uśmiechnął się lekko, choć potrafiłem dostrzec to, że jest smutny. Mówienie o przeszłości wywoływały u niego te przykre uczucia, zwłaszcza wtedy, kiedy starał się pomóc mi przypomnieć kim tak naprawdę jestem. - Mamy całkiem inne projekcje snów.

 - Tak, twoje są tak bardzo nierealne – stwierdziłem, przysuwając się nieco do niego. - Ale piękne. Co prawda labirynt mnie przerażał, ale las w chmurach to coś, do czego chciałbym wrócić. - Obróciłem głowę i spojrzałem na jego profil. - Ale moje też lubię – zaśmiałem się, a Sehun uśmiechnął się szeroko w odpowiedzi. Uwielbiałem jego uśmiech.

- Czasami mam wrażenie, że wolę te wszystkie zmyślone przez nas miejsca, niż prawdziwy świat – westchnął. To zabawne, ja czułem to samo.  

Siadł na murku zaraz obok barierki, która chroniła nas przed niechcianym spadnięciem, po czym oparł się o nią plecami i przysunął nogi do siebie, zawieszając wzrok na mojej osobie. Jego ciemne, brązowe tęczówki niemal lustrowały całe moje ciało, jednak nie czułem już skrępowania, a radość, że tu jest.

- Ja też – rzekłem, zasiadając obok niego, tak blisko, że nasze ramiona otarły się o siebie. - Boję się, że kiedyś to się skończy, że przestaniemy się tu widywać. Przez to wariuję – prychnąłem, przykładając dłoń do ciepłego policzka. - Na początku było strasznie, ale teraz pragnę tu zostać i nie chcę końca.

- Jeżeli naprawdę to się stanie, to nie będzie już nigdy nas, prawda? - zapytał.

Spojrzałem na niego niepewnie i pokręciłem energicznie głową.  

- Nie – zaprzeczyłem krótko, zaciskając dłonie w pięści. - Koniec będzie wtedy, kiedy umrzemy. Teraz nie możemy się poddać, nie, gdy jesteśmy blisko odbudowania tego, co działo się wcześniej. Nie mam pojęcia, jak było kiedyś, ale damy sobie radę. Ta roczna przerwa nas wzmocniła, mamy więcej sił na walkę, nie uważasz?

- Chciałbym teraz podchodzić do tego z tak dużym entuzjazmem jak ty – zaśmiał się smętnie i wyprostował nogi, patrząc gdzieś w dal, zapewne na jeszcze wyższe drapacze chmur widniejące przed nami. - Ja chyba cały ten zapał gdzieś po drodze przez ostatni czas zgubiłem. Byłem na dnie, Jongin mi pomógł.  

- Dlaczego chciałeś się poddać?

- Bo nie potrafiłem sobie z całą tą sytuacją poradzić. Wszystko stało się nie do zniesienia, miałem tego dość, zwłaszcza że nie mogłem cię odzyskać, że nie chciałeś mnie – powiedział, a z każdym nowym jego słowem czułem się coraz bardziej winny tego, że się załamał. To przeze mnie. - I spróbowałem, żyletka wydawała się taka oczywista.

- Naprawdę tak chciałeś umrzeć?

Posmutniałem. Nigdy nie chciałem słyszeć od niego czegoś takiego.

- Przez chwilę tak, ale później stwierdziłem, że to głupie. - Uśmiechnął się delikatnie. - A teraz zastanawiam się, jakbym chciał umrzeć. Ale naprawdę nie wiem, bo nic nie jest odpowiednie. - Wzruszył ramionami.

- Nawet o tym nie myśl, głuptasie – szepnąłem, ujmując jego twarz w swoje dłonie. Naprawdę bałem się, że coś może mu przyjść głupiego do głowy, a ja nie zdążę zainterweniować. Mimo że to ja mogłem wydawać się tym słabszym, to on był zdecydowanie w gorszym stanie. Martwiłem się o niego, bo tak szybko stał się kruchy. - Każda śmierć nie jest odpowiednia, zwłaszcza teraz. - Przejechałem kciukiem po jego bladym policzku i uśmiechnąłem się łagodnie. - Całe życie przed tobą, przed nami, i nikt nie ma prawa nam tego odebrać, rozumiesz? - zapytałem, ale wiedziałem doskonale, że on to wie, ale nadal się waha.

 - Nie chcę umierać – przyznał wreszcie, a ja poczułem, jak okropny kamień spada mi z mocno bijącego serca. - Ale teraz jesteśmy w śnie, możemy robić co tylko chcemy – zauważył, kładąc dłonie na tych moich. - Nawet jeżeli bym teraz skoczył z tego wieżowca, miałbym świadomość, że nic się nie stanie. Może przeżyję coś niesamowitego, coś, co być może odmieni moje dotychczasowe poglądy, nie płacąc za to. Dlatego ten świat jest tak idealny. To nasza rzeczywistość, Luhan.

 Nie wiedziałem, jak mam odebrać jego słowa, nie wiedziałem też, jak mu odpowiedzieć, ale chyba wystarczyło to, że czułem jego dotyk, a moja twarz znajdowała się tak blisko jego, przez co mogłem dokładnie się jej przyjrzeć. Nie zmieniła się prawie wcale przez ostatni rok, nadal była taka, jaką ją zapamiętałem. I chciałem być przy nim dłużej, trzymać go w objęciach i po prostu mieć świadomość, że nigdzie nie ucieknie, że będzie przy mnie trwać. Nie było mi jednak to dane, bo w ułamku sekundy rozpłynął się, a po nim, jak i Nowym Jorku została jedynie czarna plama, która zwiastowała koniec mojego snu. W dodatku telefon, który nieprzerwanie brzęczał mi koło ucha, ani na chwilę nie ucichł. Leżał właściwie pod poduszką, gdzie zawsze go chowałem, kiedy kładłem się spać. Wiedziałem, że to Baekhyun raczył mnie obudzić. Po pierwsze nikt nie dzwoni o trzeciej bądź czwartej nad ranem do mnie prócz niego, co i tak jest dziwne, bo normalnie powinien jeszcze spać, a po drugie ustawiłem specjalny sygnał, kiedy próbował się ze mną skontaktować.

Jęknąłem przeciągle, na oślep wyciągając telefon, po czym nacisnąłem zieloną słuchawkę i przyłożyłem go do ucha.  

- Czy ty jesteś normalny, Baekkie? - sapnąłem, przyciskając głowę do poduszki. - Czego chcesz?

- Przyjęli mnie! - pisnął mi do słuchawki, przez co odsunąłem ją delikatnie od ucha, żeby przypadkiem nie stracić słuchu.  

- Teraz do ciebie zadzwonili? Serio, oni też spania nie mają?

- Jasne, że nie – zaprzeczył prosto. - Po prostu nie mogłem spać i wszedłem na pocztę, a tam był e-mail od nich! Wysłali go już wieczorem, ale wtedy nie miałem okazji zobaczyć, bo byłem zajęty oglądaniem anime – wyjaśnił mi. - A to oznacza, że nie umrę z głodu. Cholera, dziękuję ci Lulu za to, że mnie namówiłeś. Bez ciebie dalej zdychałbym w moim małym mieszkaniu bez jakichkolwiek nadziei na lepsze życie – stwierdził.  

Jasne, cieszyłem się razem z nim, ale nawet nie chciało mi się odpowiadać, byłem za bardzo zmęczony. To drugie życie chyba wyssało ze mnie całą energię.  

- Mówiłem, że ci się uda – powiedziałem, ale chyba bardzo niewyraźnie, bo na nowo usypiałem. - Ale możemy porozmawiać o tym później? Przyjdź do mnie popołudniu, to opijemy to, tylko błagam, nie dzwoń do mnie więcej aż do dziewiątej rano, chcę się wyspać – poprosiłem.

- Jasne. Kocham cię, Lu – zaświergotał wesoło, rozłączając się.

Naprawdę chciałem zasnąć i wrócić do Sehuna, a kiedy moje powieki opadały bezwładnie, po raz kolejny coś mnie powstrzymało i wcale nie był to ponowny telefon od Baekhyuna, a łaskotanie na nadgarstku, na którym zawiązaną miałem wstążkę. Wiedziałem co to oznacza, nie byłem tylko pewny, co mam zrobić.  

***

 Tak bardzo was przepraszam, że dodaję dopiero teraz, ale wcześniej nie miałam takiej możliwości. Mam nadzieję, że to jakoś mi wybaczycie ♥