Seventh

 Soundtrack

Zakopałem się jeszcze bardziej w pościeli, przyciskając głowę do poduszki. Mimo, że spałem naprawdę długo, to czułem się, jakbym przez cały ten czas nie zmrużył oka nawet na krótką chwilę. A gdyby jeszcze tego było mało, byłem cały obolały. W pierwszej chwili miałem wrażenie, że to przez ostatni wieczór tak się czułem, że picie alkoholu nie jest dla mnie. Cholera, przecież ja prawie nie piłem, a jeden, mały drink się nie liczył. To Baekhyun dosyć mocno przesadził. Ciekawe, czy w ogóle jeszcze żył. Ja na jego miejscu po czymś takim nie wyczołgałbym się z łóżka. 

Nasunąłem na głowę nakrycie, pragnąc skryć się ciepłymi promykami słońca, które leniwie przebijały się przez lekko rozchylone, grube rolety. Gdzieś tam, za uchylonym oknem po raz dziesiąty z rzędu szła piosenka Gentleman, a ja miałem wrażenie, że wszystko jest przeciwko mnie. Nie chciałem jeszcze wstawać, a właściwie najchętniej zamknąłbym oczy i poszedł jeszcze spać na kilka godzin, byleby jeszcze chwilę odpocząć.

 Westchnąwszy, uniosłem ręce przed siebie i spojrzałem na nadgarstki, które wcześniej owinięte były zwinnymi, cienkimi gałązkami. Nadal w owych miejscach widniały zaczerwienienia, a ja zacisnąłem mocno wargi. Przecież to tylko sen, nic nie znaczący.. Dziwiło mnie tylko to, że go zapamiętałem. Zwykle zapominałem i wcale mi to nie przeszkadzało. Byłem nieświadom, ale teraz... czułem się nieco dziwnie. Nadal wszystko było tak wyraźnie i oczywiste jak wtedy, kiedy spałem. Nadal czułem te chłodne powietrze i widziałem Sehuna.  

Chciałem wymazać go ze swojej pamięci, tak jak po wypadku, nie pamiętać nic lub przypomnieć sobie wszystko, ale zwyczajnie nie mogłem. Coś mnie blokowało. Gdybym zapomniał – żałowałbym, natomiast gdybym przywrócił wszystkie wspomnienia, byłbym najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Jednak było za późno. Minął rok, a ja nadal stałem w martwym punkcie, tym dalekim od Sehuna.

 Może to głupie, ale tęskniłem za czymś, czego nie pamiętałem. Pragnąłem wrócić do czasów, które dawno minęły i być szczęśliwy. Patrząc na każde zdjęcie widziałem szeroko uśmiechniętego chłopaka, tulącego się drugiego. Pełnego miłości, oddania i spokoju. Myślę, że wtedy moje życie naprawdę miało sens i równowagę. A teraz... mimo że minął rok, dalej było źle, nawet, jeżeli jakoś to w miarę się poukładało.

 Chyba na nowo polubiłbym tamto życie. I mógłbym je stworzyć od nowa, gdyby wtedy tylko się postarał, nie odrzucił Sehuna. Mam wrażenie, że często sprzeczałem się z samym sobą. Raz chciałem jak najszybciej zacząć żyć na nowo, bo przecież dawny Luhan nigdy nie wróci, natomiast innym razem mogłem krzyczeć i płakać z bezsilności, bo byłem zbyt słaby, nie dawałem sobie rady, tęskniłem. Jestem idiotą. Sam sobie szkodzę.  

 Powoli podniosłem się do pozycji siedzącej, jednak zaraz tego pożałowałem, ponieważ w głowie nieprzyjemnie mi zawirowało, jakbym był na karuzeli. Nie wstawałem, zatrzymałem się w tej pozycji, zaciskając dłonie na zmiętym prześcieradle. Zgiąłem nogi w kolanach i przysunąłem je do siebie tak, by stykały się z moim torsem. Moje jasne włosy spadły na oczy, a głowę spuściłem na dół, oddychając głęboko. Zamknąłem oczy, przypominając sobie każdą scenę ze snu.  

 Najpierw gałęzie powoli wijące się po moim ciele i długie czekanie. Bezdenna pustka owiana nicością. Cisza uparcie doprowadzająca mnie do szału i nagle ciche kroki. Uciążliwe gałęzie zniknęły,a ja zostałem sam, jednak nie na długo. Dosłownie znikąd pojawił się Sehun, jednak zanim zdążył mnie dotknąć, wszystko się rozpłynęło, bo to przecież był tylko sen, coś co sam wymyśliłem. Nie mogłem się łudzić na odbudowanie czegoś, co było niemożliwe. Nie przywrócę dawnego życia. Do tego trzeba uczucia... Uczucia, które zniknęło.

*

Spoglądałem na zachmurzone niebo, które co jakiś czas rozświetlały jasne błyskawice. Uwielbiałem je obserwować, kiedy to robiłem, stawałem się jakiś spokojniejszy. Takie małe dziwactwo, ale kochałem burzę, dlatego też, kiedy tylko usłyszałem pierwsze grzmoty wyszedłem na balkon i usiadłem na krześle. W takich momentach całkowicie zapominałem przestrogach mamy, dla której nadal byłem małym dzieckiem. Właściwie po wypadku stała się bardzo opiekuńcza, traktowała mnie jak pięcioletnie dziecko, czy lalkę, z którą trzeba obchodzić się naprawdę delikatnie. Przeszkadzało mi to, ale nie chciałem nic mówić, bo ona tylko się martwiła.

Uśmiechnąłem się lekko, kiedy błyskawica przeszyła ciemne tło, a na dworze na niecałą sekundę stało się jasno. Powolnym ruchem wstałem z krzesła i podszedłem do barierki, wychylając się znad niej lekko. Podparłem się łokciami o drewnianą balustradę i zerknąłem w dół. Ani jednego człowieka, całe osiedle jakby zamarło przez ten okres. Właściwie to było całkiem fajne, takie odcięcie od społeczeństwa tylko na chwilę.

- Nie uwierzysz, co ten pieprzony Chanyeol idiota zrobił! - Usłyszałem głos rozwścieczonego do granic możliwości Baekhyuna. Wszedł właśnie na balkon i cisnął swoim plecakiem o stolik, po czym ciężko usiadł na krześle, które wcześniej ja zajmowałem.

- Nie wiem – mruknąłem, obracając się przodem do przyjaciela. - Znów zaciążył jakąś dziewczynę? - zapytałem, nie bardzo się przejmując. Byun zmarszczył tylko czoło i pokręcił przecząco głową, wyprowadzając mnie z błędu.

 - Nie - odparł, oddychając ciężko. - On wie gdzie pracuję i przylazł tam z tą tapeciarą. Oczywiście cudowna i najpiękniejsza Yuri już z wielkim brzuszkiem musiała się pokazać. Założyła chyba najbardziej obcisłą kieckę jaką miała. Oczywiście cycory na wierzchu, dupa odkryta i zadowolona paraduje mi przed nosem. Tak rozklekotana na tym krześle siedziała, jakby do playboya pozowała.- Niemalże wyrecytował zrzędliwym tonem głosu, a ja miałem ochotę wybuchnąć śmiechem, widząc mimikę jego twarzy. Zdenerwowany Baekhyun, to dosyć zabawny Baekhyun.  

 - Ale co ma do tego Chanyeol? - Spojrzałem na niego z niezrozumieniem.

 - Jak to co? Co się głupio pytasz? - zapytał, po czym wydął lekko swoje policzki. - No zjawił się z tą zdzirą i czatował przy niej niczym jakiś alfons, pilnujący swojej dziwki. Brakowało mu tyko gustownego szlafroczka w cętki i cygara – warkną, wstając gwałtownie. - A żeby tego było mało, to gapił się na mnie, jak wleciałem do knajpki z tym swoim parszywym uśmieszkiem, kretyn – fuknął, przybliżając się do mnie. - A nawet nie wiesz jaki szczęśliwy był, jak dowiedział się, że mnie wylali! - niemal krzyknął, ale zagłuszył go kolejny grzmot. - On przylazł tam tylko po to, żeby pochwalić się swoją wytresowaną małpą i mnie wkurzyć, ja to wiem! - Zacisnął palce na barierce, czerwieniąc się ze złości. - Ja bym rozumiał, jakby ona jeszcze ładna była, ale nie! Ona wygląda jak pączek, ohyda.  

- Czekaj. - Otworzyłem szerzej oczy, patrząc na niego. - Jak to wywalili?

- No tak, że spóźniłem się troszeczkę do pracy, a ten synalek szefa to wykorzystał i mnie zwolnił pod pretekstem, że w knajpce był ruch, a oni nie mieli na tyle kelnerów i się nie wyrabiali – mówił piskliwym głosikiem. Tak, nadal mu ta złość nie przeszła.

- Ile się spóźniłeś, Baekkie?

- Cztery godziny – prychnął, podnosząc głowę do góry. - Nie rozumiem, jak ten idiota mógł się pozbyć swojego najlepszego pracownika – pisnął, kładąc głowę na swoich rękach. - Jestem trupem, nie mam za co żyć. Umrę z głodu, albo z braku prądu, albo zamarznę w mieszkaniu. Co ja zrobię?

- Mogę ci pożyczyć, przecież wiesz, że możesz na mnie liczyć.

- Nie przyszedłem tu od ciebie żebrać – powiedział, patrząc na mnie, jakby chciał mnie zabić. - Tylko poradzić, ewentualnie poprosić cię o pomoc w znalezieniu pracy, bo dłużej tak nie pociągnę.

- A myślałeś, żeby poszukać czegoś dotyczącego twojego zawodu?

Baekhyun zaśmiał się głośno, kręcą z niedowierzaniem głową.

- Nie rozśmieszaj mnie – sapnął, nawilżając wyschnięte wargi językiem. - Kto ci przyjmie marnego studenta, który nadal nie ma nic do zaoferowania, prócz marudzenia? Jest masa dobrych architektów mających wyższe wykształcenie. Ja jeszcze go nie mam, więc wątpię, żeby ktoś tak ryzykował i przyjął kogoś takiego, jak ja. 

- Łatwo ci mówić – odburknął, podnosząc głowę. - Ale spróbujemy. - Uśmiechnął się lekko. - Właściwie miałam cię zapytać o wczorajszy wieczór. Zrobiłem coś nie tak? Albo działo się coś, o czym powinienem wiedzieć? Bo jak na złość nic nie pamiętam. - Poklepał się lekko po głowie z dosyć niemrawą miną. 

Uśmiechnąłem się, przypominając cały wieczór.

- Myślę, że lepiej będzie, jeżeli pozostaniesz w nieświadomości – powiedziałem, odpychając się od barierki, następnie pokierowałem się do środka mieszkania. Za mną podreptał nadal niezadowolony Baekhyun, klnąc pod nosem.

- Powiedz. Mam prawo wiedzieć.

- Byłeś mocno pijany – zacząłem, zamykając drzwi na balkon. Posiedziałbym tam dużej, ale powoli zaczęło kropić. - I właściwie sam nie mogłem sobie z tobą poradzić. Po drodze do domu, spotkałem mojego znajomego i cóż... - zatrzymałem się, czując, jak powoli różowieją mi policzki. Miałem ochotę nic mu nie mówić, ale kiedy Byun patrzył na mnie tym wyczekującym, błagalnym wzrokiem, nie mogłem tego zrobić. - Spodobał ci się. Uczepiłeś się go i proponowałeś mu dosyć zbereźne rzeczy.

- A ładny przynajmniej?

Zaśmiałem się, kiwając potakująco głową. - Tak. Stwierdziłeś też, że chcesz trójkącik. Ze mną i z nim.

Baekhyun jakby pobladł na twarzy, jednak zaraz normalne kolory powróciły, a on uśmiechnął się lekko.

- Wiesz, Luhan. Nie obraź się, ani nie bierz tego do serca, ale uprawianie z tobą seksu, byłoby złe – powiedział stanowczo, jednak zaraz zmarszczył czoło, zastanawiając się nad czymś. - To znaczy, jesteś słodki i w ogóle pociągający, ale jesteś też moim przyjacielem. Chociaż... Na trójkąt ewentualnie mógłbym się zgodzić o ile nadal bylibyśmy przyjaciółmi. - Uśmiechnął się, kładąc podbródek na moim ramieniu. Jedną rękę usadowił na moim torsie, przyciągając mnie jeszcze bliżej siebie, na co zadrżałem lekko.

- Zboczeńcu – mruknąłem, odsuwając się od chłopaka. - Chyba odpuszczę.

- Żałuj.

Westchnąłem, siadając na kanapie.

- Obraziłem cię? - pisnął, zaraz siadając obok mnie.

- Jasne, że nie – odpowiedziałem mu z uśmiechem, bawiąc się swoimi dłońmi. - Po prostu nadal nie mogę zapomnieć dzisiejszego snu. Był tak niesamowicie realistyczny i miałem wrażenie, że żyję w drugim świecie. - Zaśmiałem się cicho, kuląc się na kanapie. Po chwili dołączył Baekhyun i czule mnie do siebie przytulił. - Byłem tam ja i Sehun... Chciał mnie dotknąć, ale nie mógł – powiedziałem, czując, jak mój głos zaczyna drżeć. Sam nie wiedziałem, dlaczego tak się działo. - Zanim to zrobił, wszystko się rozpłynęło. I myślę, że wcale nie chciałem, by ten sen się kończył. Potrzebuję jego bliskości.

Baekhyun nie odzywał się ani słowem. Zamiast tego kołysał się lekko na boki, nadal trzymając mnie w swoich objęciach. - To tylko sen, Luhan. Twoja wyobraźnia. Przestań o tym myśleć i rozluźnij się. To nic nie znaczyło, jasne? - zapytał, a ja skinąłem głową. - W takim razie świetnie – dodał, mocno przyciskając mnie do siebie.

*

Położyłem się wcześniej, mając nadzieję, że znów wrócę do tego magicznego świata, który mimo iż na początku wydawał mi się straszny, to teraz zdawał się być całkowicie niegroźny, potrzebny do mojej egzystencji.

Najpierw myślałem, że zabłądziłem. Wszystko wydawało się inne, niezmiernie obce... Ale przecież wszystko było snem, nieważne jak on wyglądał, chciałem tylko zobaczyć Sehuna. Nieważne, że prawdopodobnie był jedynie wytworem mojej wyobraźni. Nie było już szans na realne odbudowanie tej więzi, zostawała jedynie fikcja, ta niegroźna, w której wszystko było tak, jak chciałem to ja.

Spojrzałem na ciemne niebo, które zdobiły błyskawice. Ta pogoda utrzymywała się nawet w moim śnie, ale wcale mi to nie przeszkadzało, wręcz byłem z tego zadowolony. Przeczesałem jedną dłonią włosy, rozglądając się naokoło. Niemal wszędzie był piasek, dalej jakieś nierówne tereny, a po mojej prawej stronie znajdowało się wzburzone morze. Wysokie fale ginęły, nim zdążyły dotrzeć do brzegu, a latarnia stojąca na wysokiej skale wysyłała świetlne sygnały zagubionym statkom. 

Czułem się bezpieczniej niż w labiryncie. Tu nie było gałęzi mogących złapać w najmniej oczekiwanej chwili i udusić. Tu byłem wolny, wyswobodzony z wszelkich kajdan i więzów.

Chciałem odnaleźć wzrokiem Sehuna, jednak nie było go nigdzie. Pragnąłem wierzyć w to, że zjawi się, może tak jak w poprzednim śnie, bylebym mógł go jeszcze raz zobaczyć. Stęskniłem się za jego widokiem. Wcześniej tego nie zauważałem, bo próbowałem na siłę wykreować sobie inne, nowe życie. Ale jak widać wystarczył ten jeden moment, bym zmienił zdanie.

Nawet nie wiem kiedy zacząłem biec, nie zwracając uwagi na mokry piasek pod moimi stopami, który właściwie był niezwykle przyjemny, podobnie jak zimna woda, obijająca się o moje nogi. Z każdym kolejnym krokiem rozpryskiwała się na boki z charakterystycznym pluskiem. Nie wiedziałem gdzie biegnę, droga wyznaczona przez mój umysł była całkowicie mi nieznana, w dodatku mrok rozlewający się niemal wszędzie utrudniał moją widoczność. Jedynym źródłem światła były błyskawice, które jednak malały na sile z każdym uderzeniem. 

Jęknąłem, kiedy niefortunnie stanąłem i upadłem, zanurzając dłonie w zimnych falach. Moje ciemne spodnie w okolicach kolan były przemoknięte, podobnie jak rękawy cienkiej bluzki, która wcale nie dawała mi ciepła.

Zdyszany, a zarazem zmęczony usiadłem na piasku, nie wiedząc co robić. Stałem się bezsilny, tak potwornie samotny, łaknący jego towarzystwa... Chciałem go zobaczyć, uśmiechnąć się i wiedzieć, że jest blisko, że jakoś to będzie. Oh dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Był to kolejny powód, przez który nienawidziłem siebie, ponieważ go odrzuciłem. Jednym zdaniem sprawiłem, że zniszczyłem życie i sobie i jemu, prawdopodobnie bez możliwości naprawy.

Byłem żałosny, myśląc, że będę szczęśliwy, kiedy zacznę nowe życie. Moja mama uparcie powtarzała, że kiedyś doznałem tego szczęścia, jednak wtedy miałem u boku Sehuna. Teraz byłem sam, bez ani krzty miłości. Spadałem na dno. 

- Lu? - Usłyszałem nad sobą.

Spojrzałem przed siebie, na bose stopy, które momentami przysłaniały fale. Podniosłem wzrok do góry i uśmiechnąłem się blado, widząc osobę, której tak potrzebowałem.

Sehun stał prosto, dokładnie lustrując moją sylwetkę wzrokiem. Wydawał się szczęśliwy, inny niż podczas naszego spotkania w labiryncie. Teraz uśmiechał się lekko, nie był tak potwornie blady. Ale był blisko i nie rozpływał się. A może wystarczył jeden dotyk, by zniknął? 

Wyciągnął ku mnie rękę, a ja złapałem ją, modląc się w duchu, by nie rozpływał się w powietrzu. Nie nacieszyłem się jego obecnością, ta chwila trwała zbyt krótko, zdecydowanie nie nasyciłem się nią.

- Sehun – szepnąłem bardziej do siebie, niż do niego i wstałem dzięki jego pomocy. Stojąc przed nim, czułem się dziwnie, może po części niezręcznie i dziwnie, bo przecież nie rozmawialiśmy ze sobą tak dawno. Ostatnia nasza wymiana zdań miała miejsce rok temu, ale mimo to dużo się nie zmieniło. Sehun wciąż był taki sam, a ja... ja zmieniłem tylko swoje nastawienie. - Jednak jesteś.

- Czekałem na moment, w którym znów się zobaczymy – odpowiedział, a ja uśmiechnąłem się lekko. - Co powiesz na spacer? Póki mamy jeszcze czas?

Skinąłem głową. W snach wskazówki zegara biegły we zdwojonym tempie, nie mogąc się ani na chwilę zatrzymać. Żałowałem, bo chciałem pozostać tu jak najdłużej. Bałem się momentu, w którym wszystko miało się skończyć. Nie chciałem wracać do swojego realnego świata, w tym było mi dobrze. Jednak nie mogłem być spokojny, kiedy towarzyszyła mi ta myśl.

- Wszystko u ciebie w porządku? - zapytał wreszcie, kiedy cisza zaczynała być krępująca. Spacerowaliśmy brzegiem, całkowicie otuleni ciemnością. Wsłuchiwaliśmy się w grzmoty, jednak ta atmosfera była idealna, magiczna... Myślę, że mógłbym polubić spacery u boku Sehuna. Nawet nie odzywając się ani słowem czułem się wspaniale. Czy takie było moje życie przed wypadkiem? 

- Tak – odpowiedziałem, spuszczając wzrok na stopy. - Tego teraźniejszego życia nie mogę porównać do tego sprzed wypadku, ale myślę, że mogło być gorzej. Pomaga mi Baekhyun, to mój przyjaciel – sprostowałem, kiedy spojrzał na mnie pytająco. - On urozmaica to moje życie. Ale mam wrażenie, że czegoś nadal mi brakuje.

- Wiesz czego?

- Chodzi o to, że nie – odparłem, zatrzymując się nagle. Sehun uczynił to samo. - A u ciebie? Słyszałem, że dostałeś się na dobrą uczelnię.

- Przez ostatni rok dużo pracowałem. Wcześniej nawet o tym nie myślałem, było mi to obojętne, bo miałem już ułożone życie i podobało mi się – stwierdził, wsuwając dłonie do kieszeni skórzanej kurtki. - Myślałem, że zawsze tak będzie, dlatego tak trudno było mi się pogodzić z faktem, że wszystko runęło w gruzach, że to koniec. Rzeczywistość przypięła mnie do muru, straciłem wszystko, Luhan. Całe to szczęście, plany... Pozostała tylko nadzieja, że jakoś się to kiedyś ułoży, chyba nic więcej nie mogę zrobić. 

- Wydajesz się być silny.

- Byłem, ale przerosła mnie ta sytuacja – powiedział, blednąc lekko. Stawał się coraz bardziej niewyraźny. - Chcę, by było tak jak wcześniej i uwierz, że zrobię wszystko, by nasze stare życie powróciło, by wszystko wróciło do normy.

Jego głos był niewyraźny i zanim zdążyłem odpowiedzieć albo chociaż wyciągnąć dłoń, aby go złapać i zatrzymać przy sobie, on rozpłynął się, a ja zostałem sam, wierząc jego słowom.

***

Bardzo przepraszam, że tak krótko, starałam się bardziej rozpisać, ale nie dałam rady. Jestem zmęczona, zła i smutna i naprawdę dałam z siebie wszystko co mogłam. Przepraszam, jeżeli was zawiodłam. Ps. jeżeli ktoś jeszcze nie zaglądał na shi no hitomi, to zapraszam. Moje opowiadanie o KaiBaek c: